ΑΝΟΙΧΤΑ Ή ΚΛΕΙΣΤΑ?

Αρκετές μέρες τώρα γίνεται αναφορά στις ειδήσεις περί του νέου νόμου Διαμαντοπούλου, ο οποίος και αύριο θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως (δηλαδή θα ξεκινήσει η εφαρμογή του). Ο νόμος αυτός έχει συνεισφέρει στην σφοδρή αντιπαράθεση των φοιτητών, οι οποίοι προχωρούν σε καταλήψεις των σχολών και πορείες.

Το ερώτημα είναι το εξής. Πόσοι φοιτητές έχουν διαβάσει τον νόμο αυτόν και ακόμη πιο σημαντικό σε τί βαθμό τον έχουν καταλάβει.

Με μία πρόχειρη ανασκόπηση του νόμου στάθηκα στα εξής σημεία:

• · «Κατάργηση, συγχώνευση αλλά και ίδρυση σχολών μπορεί να γίνει όταν η λειτουργία μεμονωμένων Α.Ε.Ι. ή σχολών δεν δικαιολογείται επιστημονικά και, αντιθέτως, δυσχεραίνει την έρευνα και τη διδασκαλία στα αντίστοιχα γνωστικά πεδία». Όπως γνωρίζουμε την μεγαλύτερη έρευνα την κάνουν οι θετικές σχολές. Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα ενισχυθούν οικονομικά οι θεωρητικές σχολές, μιας και η έρευνα τους δεν είναι του ίδιου βαθμού της έρευνας των θετικών.

• · «Το συμβούλιο θα αποτελείται από 8 ή 6 μέλη, που θα αποτελούν καθηγητές πρώτης βαθμίδας αναπληρωτές καθηγητές και ένα μέλος θα είναι εκπρόσωπος των φοιτητών του ιδρύματος και 6 ή 4 εξωτερικά». Με δεδομένο ότι η πλειοψηφία για μία ακόμη φορά γέρνει προς την μεριά του πανεπιστημίου, αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί «απειλή» και άλλωστε η «εξουσία» καλό είναι να μοιράζεται σε δύο μεριές παρά σε μία, γιατί μέχρι τώρα τα αποτελέσματα δεν έχουν δείξει ότι υπό την μεμονωμένη διοίκηση των καθηγητών και των πρυτάνεων τα πανεπιστήμια λειτουργούσαν τέλεια. Άλλωστε τώρα όσο ποτέ που θα έπρεπε να τοποθετηθούν στο θέμα του νόμου, κανείς δεν έχει εκφέρει άποψη και όλοι κρύβονται πίσω από τις δράσεις των φοιτητών για να μην φέρουν την ευθύνη σε περίπτωση που χαθεί το εξάμηνο. Για το μόνο που τοποθετήθηκαν πριν την ψήφιση του ήταν σε αυτό το σήμειο, δηλαδή στο πόση «εξουσία» θα έχουν σε σχέση με τα εξωτερικά μέλη.

• · «Ο εκπρόσωπος των φοιτητών του ιδρύματος εκλέγεται από τους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές και υποψήφιους διδάκτορες». Έδω φαίνεται η μείωση της δύναμης των παρατάξεων, καθώς ο φοιτητής θα μπορεί να είναι οποιοσδήποτε.

• · « Με απόφαση της κοσμητείας της σχολής, η οποία λαμβάνεται ύστερα από εισήγηση καθηγητή της σχολής, μπορούν να καλούνται, ως επισκέπτες καθηγητές, καταξιωμένοι Έλληνες ή αλλοδαποί επιστήμονες, που έχουν θέση ή προσόντα καθηγητή ή ερευνητή σε ερευνητικό κέντρο, για την κάλυψη εκπαιδευτικών αναγκών». Αυτό θα έπρεπε να υπήρχε η δυνατότητα να γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Οι ξένοι καθηγητές θα πρέπει να κάνουν μαθήματα στα ελληνικά πανεπιστήμια, να προσφέρουν την εμπειρία τους στους φοιτητές, αλλά και την γνώση τους.

• · «Όσον αφορά τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών, αυτός θα χωριστεί σε μονοετή, σε διετή και σε τριετή. Στους πρώτους 2 θα δίδονται πιστοποιητικά σπουδών και στον τελευταίο πτυχίο». Ο 2ετής και 1ετής κύκλος δεν έχει καν λόγο υπόστασης, κάλλιστα μπορείς να πας και σε ένα ΙΕΚ και να υποστηρίζεις ότι έχεις πτυχίο. Ο 3τής κύκλος σαφώς θα υποβαθμίσει τις μέχρι τώρα σχολές (καθώς 4 και 5 χρόνια είναι σαφώς καλύτερα από θέμα γνώσης σε σχέση με 3). Με άλλα λόγια κρίνεται πλέον σαφές ότι στόχος δεν είναι η εκπαίδευση αλλά η γρήγορη απορρόφηση στην αγορά εργασίας με λιγότερες γνώσεις και μικρότερους μισθούς. Όμως ξεχνάνε το βασικότερο όλων, η Ελλάδα δεν έχει βιομηχανίες, η Ελλάδα σε βασικούς τομείς όπως υπολογιστές, μηχανολογία, ιατρική δεν έχει να δώσει τίποτε. Ακόμη και το «όνειρο» κάποιων που ήταν να μπουν στο δημόσιο πλεόν έχει χαθεί.

• · «Αν ο φοιτητής αποτύχει περισσότερες από τρεις φορές σε ένα μάθημα, με απόφαση του κοσμήτορα εξετάζεται, ύστερα από αίτησή του, από τριμελή επιτροπή καθηγητών της σχολής, οι οποίοι έχουν το ίδιο ή συναφές γνωστικό αντικείμενο και ορίζονται από τον κοσμήτορα. Από την επιτροπή εξαιρείται ο υπεύθυνος της εξέτασης διδάσκων. Σε περίπτωση αποτυχίας, ο φοιτητής συνεχίζει ή όχι τη φοίτησή του σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που καθορίζονται στον Οργανισμό του ιδρύματος, στους οποίους περιλαμβάνεται και ο μέγιστος ». Είναι προφανές ότι ο στόχος της 4^ης εξέτασης είναι να καταπολεμηθούν τυχόν καθηγήτες που συμπεριφέρονται χωρίς επαγγελματισμό. Όμως και πάλι είναι πολύ πιθανό κάποιος φοιτητής να κοπεί 4 φορές σε ένα μάθημα και άλλωστε δεν έχουν όλες οι σχολές την ίδια δυσκολία.

• · «Ύστερα από σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου του ιδρύματος, μπορεί να συνιστάται σε κάθε Α.Ε.Ι. νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) με τη μορφή ανώνυμης εταιρείας, για την αξιοποίηση και διαχείριση του συνόλου ή μέρους των πόρων». Αυτό μπορεί όντως να αξιολογεί σωστά τα πανεπιστήμια και να χρηματοδοτεί τα τμήματα αναλόγως. Άλλωστε σε περίοδο κρίσης ήταν δεδομένο ότι θα γινόντουσαν περικοπές.

Με άλλα λόγια ο νόμος περιέχει και θετικά και αρνητικά σημεία, ενώ συνέχεια στα μέσα θίγουν το θέμα του ασύλου. Μα όμως δεν είναι αυτό το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να εστιάζουμε, καθώς η έννοια του ασύλου όπως χρησιμοποιείτω είχε χάσει την αξία της και επομένως η κατάργηση της μπορεί να μην επιφέρει καμία αλλαγή. Σημασία έχει όταν εφαρμόζεις μέτρα για την «αναβάθμιση» του πανεπιστημίου, να έχεις την δυνατότητα να ωθείς τους Έλληνες απόφοιτους να παραμείνουν εδώ και να μην πάνε στο εξωτερικό. Αυτό όμως με τις παρούσες συνθήκες δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος για την κατακόρυφη πτώση των βάσεων φέτος και όχι τόσο τα δύσκολα θέματα. Οι Έλληνες φεύγουν και πλέον ξεκινάνε ήδη από όταν τελειώνουν το Λύκειο.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

“Μια αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά, που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του.

Για να δοθεί δουλειά σε όλους τους ακαμάτηδες της τωρινής κοινωνίας, για να μπορέσει να αναπτυχθεί απεριόριστα ο βιομηχανικός εξοπλισμός, θα πρέπει η εργατική τάξη να αναπτύξει απεριόριστα τις καταναλωτικές της ικανότητες.

Αν η εργατική τάξη, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, ύψωνε το ανάστημά της για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγόρευε σε όλους να δουλεύουν περισσότερο από τρεις ώρες την ημέρα, η γη θα ένιωθε να γεννιέται πάνω της ένας καινούριος κόσμος…”

Με αυτά τα λόγια ξεκινά το βιβλίο του Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά"ο Πωλ Λαφάργκ. Ο Λαφάργκ ήταν μαρξιστής σε όλη του την ζωή και γαμπρός του Καρλ Μαρξ. Το βιβλίο του και οι ιδέες του ήταν τόσο ανατρεπτικές που είχαν διχάσει ακόμα και τους τότε σοσιαλιστές. Η αλήθεια είναι ότι όταν αποφάσισα να το πρωτοδιαβάσω πίστευα ότι θα στήριζε τις απόψεις του με αβάσιμα, λίγο ουτοπικά και τρελά επιχειρήματα. Αλλά σε όποιον έχει διαβάσει το βιβλίο ο Λαφάργκ πραγματικά σε εντυπωσιάζει με τα επιχειρήματα και παραδείγματα του και πραγματικά σε βάζει σε σκέψεις και αμφιβολίες και σε πείθει σε αρκετά πράγματα.

Ο Λαφάργκ μέμφει τους προλετάριους γιατί έχουν πέσει στην αστική πλάνη ότι η δουλειά, η πολύ δουλειά είναι ευλογία. Για τον Λαφάργκ η δουλειά είναι απλά ένα μέσο της αστικής τάξης να ελέγχουν τους προλετάριους, μέσο του καπιταλισμού που εξαθλιώνει τους ανθρώπους μέσα από την "πολύτιμη" δουλειά. Ο Λαφάργκ προτρέπει τους προλετάριους να επαναστατήσουν εναντίον της δουλειάς, να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στα πάθη,την καλοπέραση και την τεμπελιά. Για αυτόν 3ώρες δουλειά από τον κάθένα είναι αρκετό να καλύψει την παραγωγή των απαραίτητων αγαθών για την επιβίωση των ανθρώπων. Η υπερπαραγωγή είναι προιόν του καπιταλισμού και το μόνο που καταφέρνει είναι να παράγει άχρηστα πράγματα και να κάνει δούλους τους προλετάριους καθώς τους αναγκάζει να δουλεύουν 12 ωρα. Ο Λαφάργκ λέει ότι οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι, οι αρχάιοι Ελληνες και άλλοι μεγάλοι πολιτισμοί δεν δούλευαν καθόλου αντίθετα απεχθάνονταν την δουλειά και θεωρούσαν ότι ήταν για τους κατώτερους.

Αυτό όμως που εντυπωσιάζει στο βιβλίο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός φαίνεται πιο επίκαιρο. Παρά την ανάπτυξη των μηχανών σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν θα πίστευε τότε( Ο Λαφάργκ θεωρούσε ότι η μηχανή είναι το μέσο απελευθέρωσης του ανθρώπου από την δουλειά) σήμερα ο εργαζόμενος συνεχίζει να δουλέυει ακατάπαυστα, σε σκληρές εργασιακές συνθήκες και χάνοντας αυτή την στιγμή τα κυριότερα βασικά εργασιακά του διακαιώματα. Θυμάμαι κάποτε που γράφαμε στις εκθέσεις μας στο δημοτικό ότι το μέλλον μας θα είναι τεχνολογικά λαμπρό, όλα θα τα κάνανε μηχανές και ο άνθρωπος σιγά σιγα θα είχε μόνο ελέυθερο χρόνο και θα δούλευε λιγότερο. Κι όμως σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε σκλάβοι στο όνομα του δήθεν χρέους και στο όνομα της λιτότητας...στην πραγματικότητα στο όνομα ενός συστήματος που μπάζει, που απλά επωφελεί μόνο τους ισχυρούς.

Δουελύοντας μόνο 4 ώρες την ημέρα και άλλες 2 στην μετακίνηση συνηδειτοποιώ τώρα που φεύγω για τις δικές μου μέρες τεμπελιάς ότι ο σημερινός τρόπος δουλειάς σε καταντάει σε μια ρουτίνα,σπίτι-δουλειά,σε βάζει σε ένα ρυθμό στερώντας σου ότιδήποτε άλλο σε γεμίζει να κάνεις και πάνω απ όλα στερόντας σου την δυνατότητα να δημιουργήσεις και να φανταστείς. Οι συνάδελφοί μου απλά ανέχονται την κάθε μέρα σκεφτόμενοι μόνο την άδεια τους, όπως κατάντησα κι εγώ και δούλευα και λιγότερο λόγω πρακτικής και εν τέλει ο χρόνος περνά απελπιστικά και μονότονα πάρα πολύ γργήγορα, γιατί αυτό το σύστημα δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο και την ποιότητα της δουλειάς απλά για την ποσότητα της δουλειάς που παράγει και πρέπει να παράγει, γιατί σαυτό το σύστημα όλοι είμαστε αριθμοί.

"Ας είμαστε τεμπέληδες σε όλα εκτος από τον έρωτα(...) και την τεμπελιά!"

ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ;

Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο στην Ελλάδα από το να είσαι αγανακτισμένος...η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα μια ζωή αγανακτισμένοι είμασταν γιατί μια ζωή ζούσαμε κάτω από το ίδιο σαθρό σύστημα,κενό,ψώφιο...μια ζωή λοιπόν αγανακτισμένη...κι όμως μια μέρα αποφασίζουν κάποιοι να κατέβουν με όπλο αυτή τους την αγανάκτιση. Άνθρωποι που μέχρι τότε δεν είχαν κατεβεί ποτέ στον δρόμο αποφασίζουν να κατασκηνώσουν στην πλατέια Συντάγματος Αγανακτισμένοι όπως οι Ισπανοί που επι μέρες έχουν κατακλύσει τισ πλατείες της Ισπανίας.

Ναι ή όχι λοιπόν;;

Οι Αγανακτισμένοι έχουν πολλά "αλλά"...(για μένα προσωπικά).

1.Μπορώ να δεχθώ ότι δεν κατεβαίνουμε στο δρόμο κομματικά,αν και διαφωνώ με το να εμποδίζεις κάποιον να κατεβεί και να αγανακτίσει μαζί σου συλλογικά,αλλά δεν καταλαβαίνω αυτό το χωρίς ιδεολογίες...αν κατέβεις χωρίς μια ιδέα και μια άποψη γιατί να κατέβεις; Η ιδεολογία εκφράζει ότι κατεβαίνεις με απόψεις, με άλλες ιδέες...δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ιδεολογία...

2.Ποια είναι τα αιτήματα των αγανακτισμένων;Έχοντας κατεβεί στο Σύνταγμα είδα μόνο κόσμο να βρίζει την Βουλή,οκ ναι να βρίσουμε αλλά και;; και τι θα γίνει; Το θέμα δεν είναι να ξεσπάσουμε σε ένα κτίριο, να βρίσουμε και πέντε πρόσωπα και τέλος,το θέμα δεν είναι να καταβούμε τσαντισμένοι και αγανακτισμένοι αλλά αποφασισμένοι ότι θα φτιάξουμε την κοινωνία που εμείς θέλουμε, όπως έκαναν στην Αργεντινή,την Τυνησία,αποφασισμένοι ότι θέλουμε αυτό αυτό και αυτό στην μελλοντική μας κοινωνία και ότι δεν θέλουμε αυτό και αυτό πχ.

3.Επιπλεόν, το πλήθος ήταν ετερόκλητο...πιο το κακό; ναι είναι καλό να κατεβαίνουν άνθρωποι διαφορετικών απόψεων μαζί αλλά ενωμένοι.Το πλήθος τους Συντάγματος δεν έχει καμία ομοψυχία,καμία κοινή ιδέα η τέλος πάντων κανένας αίσθημα αλληλεγύης ή ενότητας μεταξύ του.

4.Το κλίμα τουλάχιστον τις πρώτες μέρες ήταν λίγο σαν πανηγυράκι...με χειροκρατήματα,σφυρίγματα και οπαδικά συνθήματα.

5. και έπειτα έρχονται κι άλλες σκέψεις, τα ΜΜΕ και η Αστυνομία είναι υπερβολικά θετικοί οι μέν και αδιάφοροι οι δέ. Κάτι που σημαίνει ότι μάλλον οι Αγανακτισμένοι δεν είναι κάτι που φοβίζει την κυβέρνηση και το σύστημα.Αντίθετα δεν το πλήττει καθόλου γι αυτό και η υπερπροβολή στα ΜΜΕ τα οποία προσπαθούν να το ριαλιτοποιήσουνε και λίγο.

7.Αυτό το Αγανακτισμένοι Ελληνες χτυπάει λίγο...σαυτήν την χώρα μένουν και άλλες εθνικότητες και πιστεύω ότι αυτοί είναι και περισσότερο αγανακτισμένοι.

Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να κρίνει κάτι πριν τελειώσει αυτό είναι το μόνο σίγουρο και κανείς δεν μπορεί αρνηθεί την δυναμική των Αγανακτισμένων και το ότι κατάφεραν να κατεβάσουν απίστευτα γρήγορα έναν κόσμο που δεν είχε κατέβει ποτέ στον δρόμο...και αν και δεν πιστεύω ότι ο δρόμος είναι η αρχή και το τέλος..πιστεύω ότι μπορείς να μάθεις πάρα πολλά από αυτόν...κυρίως να μιλήσεις,να επικοινωνήσεις και να δράσεις μαζί με άλλους,να συλλογικοποιηθείς και να ανταλλάξεις απόψεις και ιδέες,ο δρόμος ενώνει το μόνο σίγουρο και ίσως αυτή η πλατεία να καταφέρει να ενώσει ένα πλήθος κόσμου που το σύστημα σπείρει το μίσος μεταξύ τους. Να ενώσει έναν κόσμο που θέλει κάτι να αλλάξει...που το σύνθημα του Μάη τους εκφράζει...αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε...ο χρόνος θα δείξει μέχρι τότε ας πάμε όλοι μια βόλτα από το Σύνταγμα...6:00

Τρομοκρατία της ζωής

Ζούμε κατά γενική ομολογία στην εποχή της τρομοκρατίας, και δεν εννοώ μόνο του Μπιν Λάντεν, αλλά την τρομοκρατία της στοχευμένης παραπληροφόρησης, της οικονομικής κρίσης, του ΔΝΤ, του ολοένα αυξανόμενου χρέους και του μνημονίου, της ανεργίας, της ενδεχόμενης απόλυσης, της περιβαλλοντικής καταστροφής, των ραδιενεργών ατυχημάτων, της συντέλειας του κόσμου, των ανθεκτικών μικροβίων, του καρκίνου και τελικά οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια.. στην κατάθλιψη και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.

Η ερώτηση που πιστεύω μονοπωλεί τη σκέψη πολλών και κυρίως νέων είναι απο πότε κάναμε τη ζωή μας τόσο πολύπλοκη και για ποιό λόγο. Γιατί θα πρέπει η ζωή μας, τα όνειρα μας, οι προσωπικές μας σχέσεις, τα αισθήματά μας να απαξιώνονται και να υποτιμώνται στα βάθρο της «τρομοκρατίας». Και κυρίως γιατί τους αφήνουμε να τρομοκρατούνε την ψυχή μας και το μυαλό μας. Η απάντηση είναι φαντάζομαι αδύνατο να δοθεί. Κυρίως γιατί ο τρόπος αυτός ζωής έχει εγκατασταθεί στις προηγμένες κοινωνίες πολλά χρόνια και τροφοδοτείται συνεχώς και ακατάπαυστα. Ίσως μία οπτική την οποία δεν συμμερίζομαι απόλυτα, είναι οτι η τρομοκρατία είναι πιό επιτυχημένος τρόπος ελέγχου της μάζας και καθοδήγησής της ακόμα και απο τα δεσμά. Ο λόγος που δεν τη συμμερίζομαι απόλυτα είναι επειδή στο τέλος άπαντες θα πέσουν θύματά της με τον έναν ή με τον άλλον τροπο. Η ουσία όμως έγκειται στο πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό το παρακμάζον κοινωνικό σύστημα δεδομένου οτι μέσα από την προσωπική αντίσταση θα επέλθει η συλλογική αλλαγή.

Πρώτα απ’ολα σαν νέα μέλη του συστήματος οφείλουμε να οπλιστούμε με πολύπλευρη γνώση, να πάμε ενάντια στο πίστευε και μη ερεύνα της εποχής μας που μας πλασάρει η καθοδηγούμενη πληροφόρηση. Οφείλουμε να μάθουμε από τα λάθη της ιστορία μας μέσω κριτικής οπτικής και να καταρρίψουμε το «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Επίσης οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, και να οριοθετήσουμε την επιρροή που λαμβάνουμε από τα υπάρχοντα κοινωνικά θεσμικά πλαίσια (οικογένεια, θρησκεία, εκπαίδευση κτλ.) έτσι ώστε να ζήσουμε και να προσφέρουμε με τον βέλτιστο τρόπο. Τέλος, παρατηρώ οτι η τρομοκρατία και ο φόβος έχει ωθήσει πολλούς απο εμάς να πιστεύουν ή έστω να επηρεάζονται από γελοίες προσωπικότητες που έχουν γράψει πολλές ωραίες ιστοριούλες περί προέλευσης του ανθρώπου, πρόγνωσης του μέλλοντος και ανάλυση του σκοπού της ζωής. Κατά τη γνώμη μου, στις μέρες που ζούμε και με τις δυνατότητες που μας προσφέρονται να υλοποιήσουμε τα παραπάνω, ο απόλυτος προσωπικός σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες γενιές απαλλαγμένο απο «τρομοκρατία». Ριζικές αλλαγές είναι δύσκολο να υπάρξουν κάτω από τις παρούσες συνθήκες διότι τα λάθη της ιστορίας έδειξαν πόσο εύκολα χειραγωγήσιμη είναι μία μάζα που αντιστέκεται χωρίς δυνατές προσωπικές αξίες και στόχους, οι αλλαγές ξεκινάνε πρώτα από το προσωπικό επίπεδο πριν μεταβούν στο συλλογικό και η προσωπική μου άποψη είναι οτι οι παρούσες κοινωνικές συνθήκες ειδικά στην Ελλάδα είναι ιδανικές για να μας πιέσουν να το πετύχουμε.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ...

Να μην ξεχάσουμε ποτέ...ότι πριν από 44 χρόνια εγκαθιδρύθηκε η δικτατοριά των συνταγματαρχών Παπαδόπουλου,Παττακού και Μακαρέζου.Από εκείνη την μέρα αρχίζουν οι βασανισμοί,οι συλλήψεις,οι εξορίες,οι εκτελέσεις πολιτών στην πλειονότητα τους αριστερών,πολιτικών αντιπάλων και αντιφρονούντων.Η κατάργηση του Συντάγματος και των ελευθεριών.Η Ελλάδα μπάινει στο γύψρο για 7χρόνια,7μήνες και 3 μέρες...

Οτι πριν από 71 χρόνια ο Χίτλερ άρχισε έναν πόλεμο που θα στοίχιζε συνολικά την ζωή περίπου 80 εκατομμυρίων ανθρώπων,λίγο νωρίτερα την ίδια εποχή ο δικτάτορας Φράνκο στην Ισπανία επιτρέπει στον Χίτλερ να ισοπεδώσει την πόλη Γκερνίκα.Συνολικά οι νεκροί από τον ισπανικό εμφύλιο ανέρχονται σε 500.000,οι αντιφρονούντες ανέρχονται σε 50.000 αναμεσά τους και ο ποιητής Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα ενώ οι αγνοούμενοι σε 130.000.

Το 1948 εφαρμόζεται το Απαρτχαιντ στην Ν.Αφρική ενώ 28 χρόνια νωρίτερα η ρατσιστική τρομοκρατική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν φτάνει στον απόγειο της με 4.000.000 μέλη.

Μην πάμε όμως και τόσο παλιά νεοναζί υπάρχουν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης,τρίτο μεγάλο κόμμα στην Φιλανδία αναδείχθηκε το κόμμα Αληθινοί Φιλανδοί κόμμα ακροδεξιό.Μεγάλη δύναμη αποκτούν και ακροδεξιά κόμματα σε όλη την Ευρώπη στην Αυστρία,την Ουγγαρία,την Πολώνία,την Βρετανία,την Γαλλία,την Δανία,την Ρουμανία...αλλά και σε εμάς το ακροδεξιό ΛΑΟΣ ολοένα αυξάνει την εκλογική δυναμή του και την συγκατάβαση του κόσμου,ενώ η φασιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή κατάφερε να μπεί στο δημοτικό συμβούλιο ενώ δρα ανενόχλητη χυλοκοπώντας μέχρι θανάτου μετανάστες!Το τείχος που το "σοσιαλιστικό"ΠΑΣΟΚ ήθελε να φτιάξει για να μην μπαίνουν μετανάστες,τα κέντρα κράτησης μεταναστών,η μην δημιουργία τζαμιών,η διαρκής καταστολή από την αστυνομία...

Ο φασισμός δεν πέθανε ποτέ δυστυχώς...και σήμερα κάθε άλλο παρα ποτέ είναι πιο παρών και πιο επικίνδυνος από ποτέ..κι αυτό γιατί ίσως δεν μάθαμε ποτέ από τους παπούδες μας,από την ιστορία,κι αυτό γιατί κάποιοι ξεχάσανε ηθελημένα η μή...ο Μπρέχτ είχε πει... «Μη χαίρεστε με την ήττα του, άνθρωποι:γιατί μπορεί ο κόσμος να σηκώθηκε και να σταμάτησε τον μπάσταρδο, αλλά η σκύλα που τον γέννησε έχει πάλι κάψες».

Λιβύη, Ευρώπη, Αμερική και λοιπά παραμυθάκια

Μόνο που το παραμύθι το έχουμε ξαναδεί να εκτυλίσσεται μπροστά μας, μας είναι γνωστό. Η ιστοριούλα λοιπόν ξεκινάει κάπως έτσι. Μιά φορά και έναν καιρό ήταν μία χώρα που την έλεγαν Αμερική. Αυτή η χώρα αποτελούσε το 5% του συνολικού πληθυσμού της γης αλλά κατανάλωνε το 30% των πόρων της γης. Αποτέλεσμα? Πρόβλημα! Λύση? Νεο-αποικισμός με σκοπό την κατανάλωση των πόρων άλλων χωρών. Αιτιολογία? Μας χρειάζονται για την αποκατάσταση της ειρήνης στη χώρα τους! Πού? Στη χώρα τους!!! Και κάπως έτσι με λίγα λόγια το παραμυθάκι της ύπαρξης της Αμερικής καταλήγει σε happy end! Κάπου στην πορεία ο ρόλος Αμερική στο παραμύθι έγινε λίγο πιό ευρύς και ονομάζεται Δύση.

Ξεκίνησα να παρακολουθώ τα γεγονότα της Τυνισίας και της Αιγύπτου με κάποια επιφύλαξη οσον αφορά κυρίως την αυθεντικότητα των ειδήσεων έτσι όπως μεταδίδονταν απο τα “αδιαμφισβητητα” μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια. Μόλις άρχισαν να εκφράζουν άποψη οι “ειρηνοποιές” δυνάμεις κάτι άρχισε να μου θυμίζει το γνωστό παραμυθάκι. Τα πράγματα με τον έναν ή τον άλλον τροπο στην Αίγυπτο και την Τύνησια διευθετήθηκαν (έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τόσα αποθέματα πετρελαίου όσα η Λιβύη) μέχρι που εμφανίστηκε ο κακός ο λύκος του παραμυθιού, ο Καντάφι!

Ο Καντάφι παρουσιάζεται παντού σαν ο παράφρων άραβας δικτάτορας που σφάζει το λαό του και αρνείται να του παραχωρήσει τις βασικές ελευθερίες, σαν ένας στιγνός δολοφόνος που στρέφεται εναντίων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Να θυμίσουμε οτι κάποτε αυτός ο σκληρός δικτάτορας ήταν το εργαλείο των μεγάλων κεφαλαίων της Δύσης. Τί άλλαξε? Ο Καντάφι ο οποίος ήταν πάντα ένας απρόβλεπτος συνεργάτης αποφάσισε να παίξει με τους δικούς του όρους αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο στις πετρελαικές επιχειρήσεις της Λιβύης. Το αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ γνωστό. Ο λαός της Λιβύης παρακεινούμενος απο της εξεγέρσεις στις γειτονικές χώρες, αποφάσισε νε εξεγερθεί με το δικαίωμα που έχει κάθε λαός που απαιτεί τα αυτονόητα, ελευθερία και ποιότητα ζωής.

Παραθέτω κάποιες σημαντικές πληροφορίες πριν συνεχίσω το παραμύθι. Σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής εφημερίδας Guardian ο δυτικός κόσμος καταναλώνει έξι βαρέλια πετρέλαιο για κάθε ένα βαρέλι που ανακαλύπτει με την Αμερική να κατέχει τα πρωτεία καταναλώνοντας το 25% του πετρελαίου παγκοσμίως. Ο Βρετανός γεωλόγος Collin Campbell ο οποίος έχει πάνω απο 40 χρόνια εμπειρία στη βιομηχανία πετρελαίου διατελόντας διευθύνων σύμβουλες σε εταιρίες όπως η Texaco και British Petroleum, έχει δηλώσει οτι «το 46 % των σημερινών αποθεμάτων πετρελαίου που έχουν δηλώσει οι εταιρίες είναι πλαστά και εάν αποκαλυφθούν οι αληθινοί αριθμοί θα επικρατούσε πανικός στις χρηματιστηριακές αγορές του κόσμου». Επιπλέον ο πρόεδρος του Γαλλικού Ινστιτούτου Πετρελαίου (IFP), Ολιβιέ Απέρ τον Μάιο του 2003 σε συνδιάσκεψη που αφορούσε το πετρέλαιο δήλωνε ότι η παραγωγή πετρελαίου παγκοσμίως μειώνεται κατά 10% το χρόνο και αποκάλυπτε πως απαιτείται η παραγωγή 60 εκατομμυρίων βαρελιών πετρελαίου επιπλέον την ημέρα για να καλυφθεί η αυξανόμενη ζήτηση. Σύμφωνα με τους γεωλόγους των πετρελαϊκών εταιριών η φύση χρειάστηκε 500 εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργήσει το πετρέλαιο που χρησιμοποίησε τα τελευταία 100 χρόνια ο κόσμος . Είναι συνεπώς σαφές οτι τέτοια περίοδο που οι δυτικές οικονομίες είναι εύθραυστες δεν υπάρχει περιθώριο για διαπραγματεύσεις με τους ηγέτες των χωρών που έχουν ακόμα πετρέλαια, απαιτούνται πιό δυναμικές λύσεις.

Η συνέχεια της ιστοριούλας δεν κρύβει κάποια αναπάντεχη εξέλιξη. Η Δύση σαν από μηχανής θεός προσφέρει χείρα βοηθείας στους δημοκρατικούς αντικαθεστωτικούς που τάσσονται κατά του Καντάφι. Παρ’όλα αυτά το παραμύθι απευθύνεται σε χαμηλής νοημοσύνης κοινό απο τη στιγμή που προσπαθεί να μας πείσει οτι έτσι η Δύση θα επιβάλει την ειρήνη στην περιοχή και θα αποτρέψει τη σφαγή αθώων ανθρώπων από τους Κανταφικούς. Ας μην ξεχνάμε οτι η επιχείρηση αυτή γίνεται με πανάκριβους εξοπλισμούς τη στιγμή που η κοινωνική πρόνοια και η ιατρική περίβαλψη στις περισσότερες δυτικές χώρες κατακρεουργείται. Η αυγή της Οδύσσειας όπως ονομάζεται η αποστολή των δυτικών στρατευμάτων στη Λιβύη είναι δυστυχώς η οδύσσεια ενός δυτικού πολιτισμού που παρακμάζει λεηλατόντας και καταστρέφοντας στο βωμό του κέρδους και της κατανάλωσης.