ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ;

Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο στην Ελλάδα από το να είσαι αγανακτισμένος...η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα μια ζωή αγανακτισμένοι είμασταν γιατί μια ζωή ζούσαμε κάτω από το ίδιο σαθρό σύστημα,κενό,ψώφιο...μια ζωή λοιπόν αγανακτισμένη...κι όμως μια μέρα αποφασίζουν κάποιοι να κατέβουν με όπλο αυτή τους την αγανάκτιση. Άνθρωποι που μέχρι τότε δεν είχαν κατεβεί ποτέ στον δρόμο αποφασίζουν να κατασκηνώσουν στην πλατέια Συντάγματος Αγανακτισμένοι όπως οι Ισπανοί που επι μέρες έχουν κατακλύσει τισ πλατείες της Ισπανίας.

Ναι ή όχι λοιπόν;;

Οι Αγανακτισμένοι έχουν πολλά "αλλά"...(για μένα προσωπικά).

1.Μπορώ να δεχθώ ότι δεν κατεβαίνουμε στο δρόμο κομματικά,αν και διαφωνώ με το να εμποδίζεις κάποιον να κατεβεί και να αγανακτίσει μαζί σου συλλογικά,αλλά δεν καταλαβαίνω αυτό το χωρίς ιδεολογίες...αν κατέβεις χωρίς μια ιδέα και μια άποψη γιατί να κατέβεις; Η ιδεολογία εκφράζει ότι κατεβαίνεις με απόψεις, με άλλες ιδέες...δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ιδεολογία...

2.Ποια είναι τα αιτήματα των αγανακτισμένων;Έχοντας κατεβεί στο Σύνταγμα είδα μόνο κόσμο να βρίζει την Βουλή,οκ ναι να βρίσουμε αλλά και;; και τι θα γίνει; Το θέμα δεν είναι να ξεσπάσουμε σε ένα κτίριο, να βρίσουμε και πέντε πρόσωπα και τέλος,το θέμα δεν είναι να καταβούμε τσαντισμένοι και αγανακτισμένοι αλλά αποφασισμένοι ότι θα φτιάξουμε την κοινωνία που εμείς θέλουμε, όπως έκαναν στην Αργεντινή,την Τυνησία,αποφασισμένοι ότι θέλουμε αυτό αυτό και αυτό στην μελλοντική μας κοινωνία και ότι δεν θέλουμε αυτό και αυτό πχ.

3.Επιπλεόν, το πλήθος ήταν ετερόκλητο...πιο το κακό; ναι είναι καλό να κατεβαίνουν άνθρωποι διαφορετικών απόψεων μαζί αλλά ενωμένοι.Το πλήθος τους Συντάγματος δεν έχει καμία ομοψυχία,καμία κοινή ιδέα η τέλος πάντων κανένας αίσθημα αλληλεγύης ή ενότητας μεταξύ του.

4.Το κλίμα τουλάχιστον τις πρώτες μέρες ήταν λίγο σαν πανηγυράκι...με χειροκρατήματα,σφυρίγματα και οπαδικά συνθήματα.

5. και έπειτα έρχονται κι άλλες σκέψεις, τα ΜΜΕ και η Αστυνομία είναι υπερβολικά θετικοί οι μέν και αδιάφοροι οι δέ. Κάτι που σημαίνει ότι μάλλον οι Αγανακτισμένοι δεν είναι κάτι που φοβίζει την κυβέρνηση και το σύστημα.Αντίθετα δεν το πλήττει καθόλου γι αυτό και η υπερπροβολή στα ΜΜΕ τα οποία προσπαθούν να το ριαλιτοποιήσουνε και λίγο.

7.Αυτό το Αγανακτισμένοι Ελληνες χτυπάει λίγο...σαυτήν την χώρα μένουν και άλλες εθνικότητες και πιστεύω ότι αυτοί είναι και περισσότερο αγανακτισμένοι.

Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να κρίνει κάτι πριν τελειώσει αυτό είναι το μόνο σίγουρο και κανείς δεν μπορεί αρνηθεί την δυναμική των Αγανακτισμένων και το ότι κατάφεραν να κατεβάσουν απίστευτα γρήγορα έναν κόσμο που δεν είχε κατέβει ποτέ στον δρόμο...και αν και δεν πιστεύω ότι ο δρόμος είναι η αρχή και το τέλος..πιστεύω ότι μπορείς να μάθεις πάρα πολλά από αυτόν...κυρίως να μιλήσεις,να επικοινωνήσεις και να δράσεις μαζί με άλλους,να συλλογικοποιηθείς και να ανταλλάξεις απόψεις και ιδέες,ο δρόμος ενώνει το μόνο σίγουρο και ίσως αυτή η πλατεία να καταφέρει να ενώσει ένα πλήθος κόσμου που το σύστημα σπείρει το μίσος μεταξύ τους. Να ενώσει έναν κόσμο που θέλει κάτι να αλλάξει...που το σύνθημα του Μάη τους εκφράζει...αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε...ο χρόνος θα δείξει μέχρι τότε ας πάμε όλοι μια βόλτα από το Σύνταγμα...6:00

Τρομοκρατία της ζωής

Ζούμε κατά γενική ομολογία στην εποχή της τρομοκρατίας, και δεν εννοώ μόνο του Μπιν Λάντεν, αλλά την τρομοκρατία της στοχευμένης παραπληροφόρησης, της οικονομικής κρίσης, του ΔΝΤ, του ολοένα αυξανόμενου χρέους και του μνημονίου, της ανεργίας, της ενδεχόμενης απόλυσης, της περιβαλλοντικής καταστροφής, των ραδιενεργών ατυχημάτων, της συντέλειας του κόσμου, των ανθεκτικών μικροβίων, του καρκίνου και τελικά οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια.. στην κατάθλιψη και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.

Η ερώτηση που πιστεύω μονοπωλεί τη σκέψη πολλών και κυρίως νέων είναι απο πότε κάναμε τη ζωή μας τόσο πολύπλοκη και για ποιό λόγο. Γιατί θα πρέπει η ζωή μας, τα όνειρα μας, οι προσωπικές μας σχέσεις, τα αισθήματά μας να απαξιώνονται και να υποτιμώνται στα βάθρο της «τρομοκρατίας». Και κυρίως γιατί τους αφήνουμε να τρομοκρατούνε την ψυχή μας και το μυαλό μας. Η απάντηση είναι φαντάζομαι αδύνατο να δοθεί. Κυρίως γιατί ο τρόπος αυτός ζωής έχει εγκατασταθεί στις προηγμένες κοινωνίες πολλά χρόνια και τροφοδοτείται συνεχώς και ακατάπαυστα. Ίσως μία οπτική την οποία δεν συμμερίζομαι απόλυτα, είναι οτι η τρομοκρατία είναι πιό επιτυχημένος τρόπος ελέγχου της μάζας και καθοδήγησής της ακόμα και απο τα δεσμά. Ο λόγος που δεν τη συμμερίζομαι απόλυτα είναι επειδή στο τέλος άπαντες θα πέσουν θύματά της με τον έναν ή με τον άλλον τροπο. Η ουσία όμως έγκειται στο πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό το παρακμάζον κοινωνικό σύστημα δεδομένου οτι μέσα από την προσωπική αντίσταση θα επέλθει η συλλογική αλλαγή.

Πρώτα απ’ολα σαν νέα μέλη του συστήματος οφείλουμε να οπλιστούμε με πολύπλευρη γνώση, να πάμε ενάντια στο πίστευε και μη ερεύνα της εποχής μας που μας πλασάρει η καθοδηγούμενη πληροφόρηση. Οφείλουμε να μάθουμε από τα λάθη της ιστορία μας μέσω κριτικής οπτικής και να καταρρίψουμε το «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Επίσης οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, και να οριοθετήσουμε την επιρροή που λαμβάνουμε από τα υπάρχοντα κοινωνικά θεσμικά πλαίσια (οικογένεια, θρησκεία, εκπαίδευση κτλ.) έτσι ώστε να ζήσουμε και να προσφέρουμε με τον βέλτιστο τρόπο. Τέλος, παρατηρώ οτι η τρομοκρατία και ο φόβος έχει ωθήσει πολλούς απο εμάς να πιστεύουν ή έστω να επηρεάζονται από γελοίες προσωπικότητες που έχουν γράψει πολλές ωραίες ιστοριούλες περί προέλευσης του ανθρώπου, πρόγνωσης του μέλλοντος και ανάλυση του σκοπού της ζωής. Κατά τη γνώμη μου, στις μέρες που ζούμε και με τις δυνατότητες που μας προσφέρονται να υλοποιήσουμε τα παραπάνω, ο απόλυτος προσωπικός σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες γενιές απαλλαγμένο απο «τρομοκρατία». Ριζικές αλλαγές είναι δύσκολο να υπάρξουν κάτω από τις παρούσες συνθήκες διότι τα λάθη της ιστορίας έδειξαν πόσο εύκολα χειραγωγήσιμη είναι μία μάζα που αντιστέκεται χωρίς δυνατές προσωπικές αξίες και στόχους, οι αλλαγές ξεκινάνε πρώτα από το προσωπικό επίπεδο πριν μεταβούν στο συλλογικό και η προσωπική μου άποψη είναι οτι οι παρούσες κοινωνικές συνθήκες ειδικά στην Ελλάδα είναι ιδανικές για να μας πιέσουν να το πετύχουμε.