Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο στην Ελλάδα από το να είσαι αγανακτισμένος...η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα μια ζωή αγανακτισμένοι είμασταν γιατί μια ζωή ζούσαμε κάτω από το ίδιο σαθρό σύστημα,κενό,ψώφιο...μια ζωή λοιπόν αγανακτισμένη...κι όμως μια μέρα αποφασίζουν κάποιοι να κατέβουν με όπλο αυτή τους την αγανάκτιση. Άνθρωποι που μέχρι τότε δεν είχαν κατεβεί ποτέ στον δρόμο αποφασίζουν να κατασκηνώσουν στην πλατέια Συντάγματος Αγανακτισμένοι όπως οι Ισπανοί που επι μέρες έχουν κατακλύσει τισ πλατείες της Ισπανίας.
Το ιστολόγιο απαρτίζεται από τρία άτομα όπου το καθένα διατυπώνει ελεύθερα τις απόψεις του για θέματα που του κινούν το ενδιαφέρον και...την αντίληψη.
Κυριακή 29 Μαΐου 2011
ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ;
Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο στην Ελλάδα από το να είσαι αγανακτισμένος...η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα μια ζωή αγανακτισμένοι είμασταν γιατί μια ζωή ζούσαμε κάτω από το ίδιο σαθρό σύστημα,κενό,ψώφιο...μια ζωή λοιπόν αγανακτισμένη...κι όμως μια μέρα αποφασίζουν κάποιοι να κατέβουν με όπλο αυτή τους την αγανάκτιση. Άνθρωποι που μέχρι τότε δεν είχαν κατεβεί ποτέ στον δρόμο αποφασίζουν να κατασκηνώσουν στην πλατέια Συντάγματος Αγανακτισμένοι όπως οι Ισπανοί που επι μέρες έχουν κατακλύσει τισ πλατείες της Ισπανίας.
Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
Τρομοκρατία της ζωής
Ζούμε κατά γενική ομολογία στην εποχή της τρομοκρατίας, και δεν εννοώ μόνο του Μπιν Λάντεν, αλλά την τρομοκρατία της στοχευμένης παραπληροφόρησης, της οικονομικής κρίσης, του ΔΝΤ, του ολοένα αυξανόμενου χρέους και του μνημονίου, της ανεργίας, της ενδεχόμενης απόλυσης, της περιβαλλοντικής καταστροφής, των ραδιενεργών ατυχημάτων, της συντέλειας του κόσμου, των ανθεκτικών μικροβίων, του καρκίνου και τελικά οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια.. στην κατάθλιψη και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Η ερώτηση που πιστεύω μονοπωλεί τη σκέψη πολλών και κυρίως νέων είναι απο πότε κάναμε τη ζωή μας τόσο πολύπλοκη και για ποιό λόγο. Γιατί θα πρέπει η ζωή μας, τα όνειρα μας, οι προσωπικές μας σχέσεις, τα αισθήματά μας να απαξιώνονται και να υποτιμώνται στα βάθρο της «τρομοκρατίας». Και κυρίως γιατί τους αφήνουμε να τρομοκρατούνε την ψυχή μας και το μυαλό μας. Η απάντηση είναι φαντάζομαι αδύνατο να δοθεί. Κυρίως γιατί ο τρόπος αυτός ζωής έχει εγκατασταθεί στις προηγμένες κοινωνίες πολλά χρόνια και τροφοδοτείται συνεχώς και ακατάπαυστα. Ίσως μία οπτική την οποία δεν συμμερίζομαι απόλυτα, είναι οτι η τρομοκρατία είναι πιό επιτυχημένος τρόπος ελέγχου της μάζας και καθοδήγησής της ακόμα και απο τα δεσμά. Ο λόγος που δεν τη συμμερίζομαι απόλυτα είναι επειδή στο τέλος άπαντες θα πέσουν θύματά της με τον έναν ή με τον άλλον τροπο. Η ουσία όμως έγκειται στο πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό το παρακμάζον κοινωνικό σύστημα δεδομένου οτι μέσα από την προσωπική αντίσταση θα επέλθει η συλλογική αλλαγή.
Πρώτα απ’ολα σαν νέα μέλη του συστήματος οφείλουμε να οπλιστούμε με πολύπλευρη γνώση, να πάμε ενάντια στο πίστευε και μη ερεύνα της εποχής μας που μας πλασάρει η καθοδηγούμενη πληροφόρηση. Οφείλουμε να μάθουμε από τα λάθη της ιστορία μας μέσω κριτικής οπτικής και να καταρρίψουμε το «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Επίσης οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, και να οριοθετήσουμε την επιρροή που λαμβάνουμε από τα υπάρχοντα κοινωνικά θεσμικά πλαίσια (οικογένεια, θρησκεία, εκπαίδευση κτλ.) έτσι ώστε να ζήσουμε και να προσφέρουμε με τον βέλτιστο τρόπο. Τέλος, παρατηρώ οτι η τρομοκρατία και ο φόβος έχει ωθήσει πολλούς απο εμάς να πιστεύουν ή έστω να επηρεάζονται από γελοίες προσωπικότητες που έχουν γράψει πολλές ωραίες ιστοριούλες περί προέλευσης του ανθρώπου, πρόγνωσης του μέλλοντος και ανάλυση του σκοπού της ζωής. Κατά τη γνώμη μου, στις μέρες που ζούμε και με τις δυνατότητες που μας προσφέρονται να υλοποιήσουμε τα παραπάνω, ο απόλυτος προσωπικός σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες γενιές απαλλαγμένο απο «τρομοκρατία». Ριζικές αλλαγές είναι δύσκολο να υπάρξουν κάτω από τις παρούσες συνθήκες διότι τα λάθη της ιστορίας έδειξαν πόσο εύκολα χειραγωγήσιμη είναι μία μάζα που αντιστέκεται χωρίς δυνατές προσωπικές αξίες και στόχους, οι αλλαγές ξεκινάνε πρώτα από το προσωπικό επίπεδο πριν μεταβούν στο συλλογικό και η προσωπική μου άποψη είναι οτι οι παρούσες κοινωνικές συνθήκες ειδικά στην Ελλάδα είναι ιδανικές για να μας πιέσουν να το πετύχουμε.