Η ελαφρότητα στα χρόνια του ΔΝΤ

Εδώ και αρκετούς μήνες παρατηρώ στα ΜΜΕ σαν παθητικός πλέον θεατής την κατρακύλα της χώρας μας στα άδυτα του ΔΝΤ και λοιπών «σωτήρων». Η καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων που έχουν κατοχυρωθεί με πολλούς αγώνες μέσα σε μια μέρα και ο εξευτελισμός βασικών αξίων που ορίζουν την καθημερινότητά μας, συνθέτουν το σκηνικό που καλείται να αντιμετωπίσει η νέα γενιά καθημερινά. Είναι πλέον αυτονόητο οτι οφείλουμε, αν όχι σαν χώρα, σίγουρα σαν νέα γενιά να αναλάβουμε την ευθύνη μας απέναντι σε μία λαίλαπα που τείνει να μας καταστρέψει το παρόν και να μας «χρεώσει» το μέλλον. ΄Εχουμε την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και στις νέες γενιές να εξασφαλίσουμε κάτι που θεωρούμε αυτονόητο και ομώς δεν διαθέτουμε: το σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και εδώ τίθεται το σημαντικό ερώτημα. Με ποιόν τρόπο;

Η απάντηση όπως είναι φυσικό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αναφέρεται σε μία σειρά βημάτων που θα λύσουν το πρόβλημα ως δια μαγείας αλλά ούτε και σε ριζοσπαστικές ενέργειες τύπου πιάστε τα όπλα ξεκινάμε επανάσταση. Ζούμε σε μία κατα τ’άλλα δημοκρατική κοινωνία που ο καθένας έχει δικαίωμα στην έκφραση των απόψεών του. Επίσης το πλεονέκτημα της νέας γενιάς είναι οτι έχει πρόσβαση σε πλήθος πληροφοριών μέσω του διαδικτύου. Στα πλαίσια μίας τέτοιας κοινωνίας αυτό που μπορεί ο καθένας μας να κάνει είναι να αλλάξει σε προσωπικό επίπεδο και να επηρεάσει το περίγυρο του κατά τέτοιο τρόπο που θα προετοιμάσει μία κοινωνία καλύτερη, πιό δίκαιη, πιό αξιοπρεπής, πιό καλά προετοιμασμένη να αντισταθεί στις αλλάγες που έρχονται, παρακλάδι, των οποίων είναι η πνευματική αλλοίωση και η χειραγώγηση. Αποψή μου είναι οτι η λεγόμενη κρίση είναι ένας γενικότερος όρος που ανάφερεται σε ένα καθεστώς που έχει ξεκινήσει στην Ελλαδα εδώ και χρόνια και έχει προωθηθεί από μία συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων που εννοείται οτι τους βολεύει ο ξεπεσμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η παθητικοποίηση όλων μας με στόχο την ευκολότερη χειραγώγησή μας.

Σαν νέα γενιά έχουμε χρέος να αντιταχθούμε σε αυτό το lifestyle που προωθεί ένα σάπιο από πάσης άποψης σύστημα εδώ και χρόνια και σύμφωνα με το οποίο, ο πιό σαχλός γίνεται διάσημος, ο πιό γελοίος δημοφιλής και ο πιό θρασύς πετυχημένος. Για να είμαι πιο ακριβής, αναφέρομαι σε κοριτσάκια που έχουν πλέον αναδειχθεί σε tv περσόνες και που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας μέσω της οθόνης όπως η Πετρούλα Κωστίδου. Ανάφερομαι επίσης σε συγκεκριμένες εκπομπές που προωθούνται απο κάποια κανάλια όπως τα Παρατράγουδα, reality show κτλ. που μέσα σε μία μέρα αναδυκνείουν σε διάσημους περιπτώσεις ανθρώπων που χάνουν κάθε αξιοπρέπεια για λίγα λεπτά διασημότητας μπροστά στην κάμερα. Τέλος εντύπωση μου έχει κάνει το γεγονός οτι το επίπεδο των σειρών, εκπομπών κτλ. που προβάλονται φέτος απο τα τηλεοπτικά κανάλια είναι εξαιρετικά χαμηλό και στερείται οποιασδήποτε πνευματικής πρόκλησης και όλα αυτά φυσικά στο όνομα της κρίσης. Έχουμε ευθύνη να συνηδητοποιήσουμε οτι η πνευματική μας καλλιέργεια είναι ένα δυνατό όπλο που κανείς δεν θα μπορέσει να μας το αποσπάσει ποτέ. Οφείλουμε ως εκ τούτου να γυρίσουμε την πλάτη μας σε αυτήν την ελαφρότητα που μας έχει φέρει σε αυτό το σημείο. Πλέον έχει σταματήσει να είναι μόδα να βρίζουμε τα reality shows, είναι χρέος μας να προασπίσουμε τις νέες γενιές απο τους όποιους κινδύνους η μόδα αυτή επιφυλάσει. Η εποχή που ζούμε είναι δύσκολη, χρειαζόμαστε αυστηρά κριτήρια και δυνατά όπλα για να προετοιμάσουμε την οποιαδήποτε αλλαγή μέ όποιον τρόπο και γίνει αυτή.