ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ

Πρόκειται για την πολυαναμενώμενη ταινία του Παντελή Βούλγαρη που βγήκε στους κινηματογράφους στις 22 Οκτωβρίου. Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η αναφορά στην τρίτη χρονιά του Εμφύλιου Πολέμου και στις μάχες που δόθηκαν στην Δυτική Μακεδονία. Οι σκηνές γυρίστηκαν στον νομό Καστοριάς το Φθινόπωρο του 2008.

Με στόχο κυρίως την συναισθηματική φόρτιση του θεατή και όχι τόσο την ρεαλιστική και ιστορική έκβαση των γεγονότων, ο Βούλγαρης δημιουργεί μία αρκετά καλή ταινία (παρά τις πολυάριθμες αρνητικές κριτικές που έχει λάβει). Η προσκόλληση του στην εξιστόρηση δύο αδελφών που βρίσκονται σε αντίπαλες πλευρές κατά τη διάρκεια του πολέμου, μας ωθεί στην καλύτερη κατανόηση τις τότε εποχής και του διχασμού-ξεκληρισμού των οικογενειών με βάση τις πολιτικές τους ιδεολογίες. Παρόλα αυτά στο συγκεκριμένο τομέα ο σκηνοθέτης αναλύει μόνο τη μία πλευρά, αυτήν δηλαδή που τα δύο αδέλφια θέλουν να είναι το ένα δίπλα στο άλλο και σε καμία περίπτωση δεν αισθάνεται ο ένας εχθρός του άλλου (αυτό βέβαια δεν ανταποκρίνεται και στην πλήρη αλήθεια, καθώς υπήρχε και η πλευρά όπου συγγενείς πυροβολούσαν άλλους συγγενείς τους). Πολύ σημαντική ήταν η αναφορά του στην υποστήριξη που είχε η Δεξιά από τους Αμερικάνους, όπου και καθόρισαν το τέλος του πολέμου με την χορήγηση των βομβών Ναπάλμ, καθώς και την διαρκή θέληση για υποστήριξη της Αριστεράς από τη Σοβιετική Ένωση, η οποία και δεν δόθηκε ποτέ.

Ήταν παραπάνω από εμφανές, ότι ο σκηνοθέτης δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να θίξει σε μεγάλο βαθμό ιστορικά στοιχεία, δεν υποστήριξε καμία πολιτική πλευρά και το μόνο που ήθελε ήταν να δώσει την δική του προσωπική άποψη για τον πόλεμο αυτό. Κατά τη διάρκεια που ο θεατής βλέπει την ταινία (ανεξάρτητα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις), συμμερίζεται την άποψη του Βούλγαρη, ότι ο πόλεμος αυτός δηλαδή ήταν τελείως μα τελείως ανούσιος. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα λόγια δύο ηθοποιών, σε αυτά του Θανάση Βέγγου που λέει «Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε..Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες..Ντροπή είναι» και της κοπελίτσας στο τέλος που λέει «Άραγε να νικήσαμε εμείς?».

Προσωπικά μου θύμισε αρκετά την ταινία «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» (Ιρλανδικός Εμφύλιος) και κάποια στοιχεία του «Γη και Ελευθερία» (Ισπανικός Εμφύλιος). Σε όλες τις περιπτώσεις εμφυλίου πολέμου τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Αδέλφια να σκοτώνει το ένα το άλλο, οικογένειες να ξεκληρίζονται, πολιτικές σκοπιμότητες, πολιτικές προδοσίες και όλα αυτά για την εξουσία αρχικά και μετά για την πολιτική ιδεολογία, όπου αυτή υπάρχει και αν υπάρχει. Όταν σταματήσουμε να έχουμε κόμματα και εξουσιαστές τέτοιου είδους, τότε θα μπορέσουμε και να εξασφαλίσουμε την ειρήνη.

O ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ

Αυτό το τραγούδι όποτε το ακούω ανατριχίαζω…και αυτό γιατί οι στίχοι είναι τόσο επίκαιροι στις μέρες μας,ίσως πιο επίκαιροι από κάθε άλλη εποχή.
Είμαστε έρμαια ενός συστημάτος απάνθρωπου,ανούσιου και ανελεύθερου.Μιας κοινωνίας ρηχής,άδικης,δήθεν με διακρίσεις και τάξεις όπου κάθε τι έχει γίνει εμπόρευμα,φτηνό και γελοιοποιημένο.Τα πιο βαθειά συναισθήματα είναι τόσο επιφειανακά,ανεγκέφαλα και ανύπαρκτα που πωλούνται και αγοράζονται στο βωμό του κέρδους,της επίδειξης,του συμφέροντος,της πάρτης και του τηλεοπτικού φακού.
Μαριονέτες στην ίδια μας την ζωή,πιόνια που μας έχουν βάλει σε ένα δικό τους παιχνίδι για να παίξουμε με τους κανόνες και τον τρόπο που αυτοί επιβάλλουν στην ζωή,τις σχέσεις,την δουλειά,την μόρφωση ακόμα και την διασκέδαση μας!
Γιατί ακόμα κ ένα φεστιβάλ τέχνης όπως θα έπρεπε να είναι η εβδομάδα μόδας,μια γιορτή για όλους όπου τον πρώτο λόγο θα έχει η μόδα ως τέχνη,ως μορφή έκφρασης και ελευθερίας όχι μόνο για ονόματα αλλά για όλους,ως γεγονός διασκέδασης έχει γίνει από τους διοργανωτές και τους σπόνσορες ένα πάρτυ επίδειξης και δηθενιάς,διαφήμισης και κερδοσκοπίας.Ενα πάρτυ διακρίσεων,με security και ατελείωτο στριμωγμένο κόσμο να ασφικτυεί όταν ¨διακεκριμένοι¨-ψώνια που διαφημίζει η τηλεόραση επειδή είναι απλά τίποτα-μπαίνουν μισή ώρα νωρίτερα από ειδική πόρτα και όχι από το στριμωξίδι.Μια μετατροπή της μόδας σε ένα πανηγύρι διακρίσεων,ψευτοτύπων και ελιτισμού.
Γιατί ακόμα και η Τέχνη έχει ανουσιοποιηθεί και εμπορευματοποιηθεί.
Γιατί όλοι εκείνοι που περίμεναν στριμωγμένοι για ώρες μήπως μπούνε έχουν ξεχάσει πόσοι δύναμη έχουνε,πως έχουν την δυνατότητα να πάψουν να είναι ο ανθρωπάκος του τραγουδιού και να αλλάξουν το παιχνίδι,να φτιάξουν το σύστημα και την κοινωνία με τους δικούς τους όρους και κανόνες και να μπούνε με το έτσι θέλω η απλά να μην ξαναπατήσουν σε τέτοιες εκδηλώσεις.Αλλά όλοι θέλουν να είναι εκεί,στο κοσμικό και glamourous,στο ψεύτικο,στο κοινωνικά προβαλλόμενο.Εχουνε ξεχάσει πως είναι το απλό,το αληθινό,το αυθόρμητο,το άτυπο,το συλλογικό,το ανθρώπινο,το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και το ΕΛΕΥΘΕΡΟ.(και μαζί και εγώ)

Θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια…

http://www.youtube.com/watch?v=QTIPEMTiMKk&feature=related

Wanted VS Desired

Ρομάν Πολάνσκι ο πιο επιθυμητός και ταυτόχρονα ο πιο κατατρεγμένος σκηνοθέτης των ημερών μας.Αναγνωρισμένος για την σκηνοθετική του εφυηία,και ταυτόχρονα καταζητούμενος 33 χρόνια τώρα από την Αμερικάνικη Δικαιοσύνη για το βιασμό μιας 13χρονης το 1977.
Η ζωή του λαμπερή,επιτυχημένη,πολυτάραχη και τραγική
συγχρόνως.Επιζόντας του ολοκαυτώματος κάνει από την πρώτη του ταινία να μιλούν γι αυτόν.Το 1969 και έχοντας κάνει ήδη την παγκόσμια εμπορική του επιτυχία «Το Μωρό της Ρόσμαρι» η σύζυγος του δολοφονείται μαζί με φίλους στο ίδιο τους το σπίτι από την σατανιστική ομάδα Τσαρλς Μάνσον.Η σύζυγος του Σάρα Τέιτ ήταν έγκυος την εποχή εκείνη.Πολλοί τον θεώρησαν ύποπτο για τον φόνο λόγω του περιεχομένου των ταινιών του(κάτι που αποδείχτηκε τρελή εκδοχή).Το 1978 κατηγορείται για τον βιασμό ανήλικης,το παραδέχεται και φυγαδεύεται για την Γαλλία όπου του δίνεται άσυλο.
Συνεχίζει να σκηνοθετεί,ορισμένες φορές παίρνει μέρος και ως παραγωγός,ηθοποιός και σεναριογράφος σε διάφορες ταινίες.
Πρόσφατα κι ενώ είχε πάει στην Ελβετία για να παραλάβει βραβείο για την προσφορά του στο χώρο στο φεστιβάλ της Ζυρίχης,οι αρχές τον συνέλαβαν.
Ανθρωποι του χώρου δήλωσαν σοκαρισμένοι και ζητούν την αποφυλακιση του,700 διακεκριμένοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί υπέγραψαν ζητώντας να αποφυλακιστεί(αναμεσά τους και ο Κώστας Γαβράς) ενώ ο υπουργός εξωτερικών και ο πρόεδρος Σαρκοζί επιβλέπουν στενά την όλη διαδικασία καθώς ο Πολάνσκι έχει ζητήσει έφεση.
Από εκείνη την μέρα ο σκηνοθέτης έγινε το μήλον της έριδος σε ίντερνετ,εφημερίδες,τηλεόραση μεταξύ υποστηρικτών του και μη.Και όχι μόνο αυτό αλλά έγινε η αιτία να ξαναανοίξει ένα ολόκληρο θέμα όσο αναφορά το σύστημα δικαιοσύνης στην Αμερική.
Κατά πόσο η δικαιοσύνη είναι δίκαιη και όχι απλά πουριτανική?Κατα πόσο υπάρχει ισότητα μεταξύ των κατηγορουμένων?Γιατί σταρς του Χόλιγουντ αφήνονται με ένα γελοίο για αυτούς ποσό ελεύθεροι ή τιμωρούνται με εθελοντική εργασία ενώ άλλοι άσημοι μάλλον θα την είχαν ¨βάψει¨(για να μην μιλήσουμε για μετανάστες)?Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία είναι πολύ παλιά για να ανοιχτεί και ότι αυτό γίνεται τώρα για πολιτικούς και άλλους σκοπούς.Αλλοι διατείνουν ότι η αμερικάνικη διακιοσύνη είναι πουριτανική με το θέμα της παιδοφιλίας.Άλλοι πάλι θεωρούν ότι έπρεπε να είχε τιμωρηθεί τότε,και ότι ακόμα και τώρα θα πρέπει να δικαστεί και να τιμωρηθεί αναλόγως,η είμαστε ή δεν είμαστε όλοι ίσοι απένταντι στον νόμο διατείνουν.Αν δεν ήταν ο Πολάνσκι ο διάσημος σκηνοθέτης θα είχε συμβεί το ίδιο,θα είχε γλιτώσει προσφεροντάς του άσυλο μια άλλη χώρα?
Wanted ή desired?τα σχόλια δικάς σας…

**wanted and desired ο τίτλος του ντοκυμαντέρ της Μαρίζας Ζένοβιτς για την ζωή του σκηνοθέτη με αποσπάσματα και συνεντεύξεις από τα πρόσωπα.

2007 To Each His Cinema (αποσπ. "Cinema Erotique")
2005 Όλιβερ Τουίστ
2002 Ο πιανίστας
1999 Η ένατη πύλη
1994 Ο Θάνατος και η κόρη
1992 Τα μαυρα φεγγάρια του έρωτα
1988 Frantic
1986 Οι Πειρατές
1979 Tess
1976 Ο ένοικος
1974 Chinatown
1972 What?
1971 Μάκβεθ
1968 Το μωρό της Ρόζμαρυ
1967 Ο χορός των βρικολάκων
1966 Νύχτα δολοφόνων
1965 Αποστροφή
1964 The Beautiful Swindlers (απόσπ. "La Riviere de Diamants")
1963 Ssaki (μ.μ.)
1962 Μαχαίρι στο νερό
1961 Le Gros et le maigre (μ.μ.)
1959 Gdy spadaja anioly (μ.μ.)
1959 Lampa (μ.μ.)
1958 Dwaj ludzie z szafa (μ.μ.)
1957 Morderstwo (μ.μ.)
1957 Rozbijemy zabawe... (μ.μ.)
1957 Usmiech zebiczny (μ.μ.)
1955 Rower (μ.μ.)

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ DEAD (TELE)COM

Όταν άκουσα την είδηση(πρίν 2βδομάδες) σοκαρίστηκα,23 αυτοκτονίες μέσα στο 2008 στην ίδια εταιρεία!(δηλαδή περίπου ένας νεκρός κάθε μήνα!!)νόμιζα ότι ήταν καποια δημοσιογραφική ανακρίβεια τόσο τραγικό μου φαινόταν.Κι όμως μετά από ψαξιμο η είδηση ήταν αληθινότατη…
Η france telecom είναι η μεγαλύτερη εταιρεία τηλεφωνίας στην Γαλλία όπως είναι ο ΟΤΕ για μας.
Η ιδιωτικοποίηση και αργότερα η οικονομική κρίση έφερε τον ανταγωνισμό και τη μείωση των εξόδων(με άλλα λόγια την περικοπή θέσεων εργασίας).Απολύσεις,εθελούσιοι έξοδοι,πρόωρες συντάξεις, μεταθέσεις,υποβιβασμοί και σκληρό εργασιακό ωράριο έγιναν η κύρια πολιτική της εταιρείας.
Συνολικά απομακρύνθηκαν 22.000εργαζόμενοι,πολλοί άλλοι έχουν μετατεθεί σε άλλες πόλεις ακόμη και σε άλλα πόστα στα οποία πρέπει να ανταπεξέλθούν.
Μπορεί η γαλλική κυβέρνηση να θυμήθηκε να πιέσει την εταιρεία να πάρει μέτρα,και η εταιρεία να ανακοίνωσε το πάγωμα των μεταθέσεων και των αναθέσεων εργασιών αλλά και τα ΜΜΕ να το έχουν πρώτο θέμα..αλλά αυτό μετά το θάνατο 23 ανθρώπων(έξω οι απόπειρες που απέτυχαν)!
Δηλαδή η αδιαφορία και η επαγγελματική στιγνότητα σε όλο της το μεγαλείο!(με την οικονομική κρίση να την επιβραβεύει-γιατί υποφέρουν ¨οι καημένες¨οι εταιρείες να βγάλουν εκατομμύρια γιαυτο φέρονται στους εργαζομένους έτσι.)
Δηλαδή πρέπει ο αριθμός να γίνει διψήφιος και ικανός για ένα ωραίο πρωτοσέλιδο για πάρουν το θέμα στα σοβαρά κάποιοι?Δηλαδή οκ το να αυτοκτονήσει 1-2 είναι για εκείνους φυσιολογικό το να αυτοκτονεί σχεδόν ένας κάθε μήνα θεωρείται φυσιολογικό?Πότε χάθηκε η αξία της ανθωπινής ζωής?και πότε από εργαζόμενοι άνθρωποι γίνανε εργαζόμενα πράγματα και αριθμοί?
Και επιπλέον που ήταν τα συνδικάτα?Στα άρθρα που διάβασα έλεγε τα συνδικατα καταγγέλουν,καταγγέλουν,καταγγέλουν…
λόγια στα χαρτιά δηλαδή και πράξεις τίποτα.Εγώ θα έλεγα να αγωίζονται,να απαιτούν να διαμαρτύρονται.Είναι διακιωμά μας να δουλεύουμε ανθρώπινα,να διαμαρτυρόμαστε όταν μας καταπατούν αυτό το δικαίωμα,να εναντιωνόμαστε σε κάθε τι που θεωρούμαι άδικο και να απαιτούμε ανάγκες μας βασικές,όπως το να ζούμε…γιατί κανένας δεν έχει το διακαίωμα να μας στερήσει την ζωη…η ζωή είναι δικιά μας!


Παρακάτω είναι λόγια εργαζομένων στην france telecom:
«Αυτό που βλέπω καθημερινά στη δουλειά με σοκάρει βαθιά. Δεν μιλάω ούτε για τις αναδιαρθρώσεις, ούτε για τις καταργήσεις θέσεων εργασίας, αλλά για την καθημερινή διαχείριση.

Πρόκειται για διαχείριση μέσω του τρόμου.

Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητάμε την άδεια από τον προϊστάμενό μας για να πάμε στην τουαλέτα.

Αν ο χρόνος του διαλείμματος περάσει το ένα λεπτό, πρέπει να δικαιολογούμαστε γραπτώς. Τα αιτήματα για άδειες μένουν αναπάντητα».

Ανώνυμος «Η αλλαγή ατμόσφαιρας συνέβη το 2000-2001. Στα 50 μου δέχθηκα ένα πριμ για να φύγω από την France Τ l com, δεν άντεχα άλλο. Είδα γύρω μου πόσο υπέφεραν οι συνάδελφοί μου: ασθένειες, κατάθλιψη, κρίσεις με κλάματα ήταν πολύ συχνές και ξέρω ότι έκτοτε τίποτε δεν έχει βελτιωθεί...

Όταν έχασα ξαφνικά τη δουλειά μου στο τμήμα Ανθρωπίνων Πόρων, ομολογώ ότι το βράδυ που γυρνούσα κλαίγοντας ήθελα να ρίξω το αυτοκίνητό μου σ΄ έναν πλάτανο. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που μου σκέφτηκα κάτι τέτοιο».

Κατρίν Ρ. «Πριν από δέκα χρόνια ήμουν υπερήφανη που άρχισα να εργάζομαι στη France Τ l com. Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Δεν θεωρούμαστε πια άνθρωποι, αλλά αριθμοί. Δουλεύω στις Πωλήσεις και το μόνο που μετράει είναι πόσα τηλεφωνήματα έκανα μέσα στην ημέρα και πόσες πωλήσεις. Το στρες είναι μόνιμο και οι μεταθέσεις συχνές... Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου είναι με αντικαταθλιπτικά. Πόσο καιρό θα αντέξω ακόμη;».(madata.gr)

(Και σε όσους νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι μακρυά μας,ας θυμηθούμε τα προγράμματα stage,την υπόθεση με την Κωσταντίνα Κούνεβα και τις καθαρίστριες της ΟΙΚΟΜΕΤ ,τα εργατικά ατυχήματα ,τους ανασφάλιστους ανειδίκευτους εργάτες…Μήπως τελικά ο μεσαίωνας αρχίζει να φαίνεται ονειρεμένη εποχή σε σχέση με την δικιά μας?)