Είναι γεγονός ότι όταν αναλογίζεσαι την λέξη «θρησκεία» στις μέρες μας, δεν μπορείς να διατυπώσεις μία σαφή άποψη (εκτός αν είσαι άθεος ή βαθιά θρησκευόμενος). Υπάρχουν φορές που η σκέψη και μόνο του θανάτου σε βάζει σε ένα κλίμα του να γέρνεις πιο πολύ προς τη μεριά που λέει όχι τόσο ότι υπάρχει Θεός αλλά όσο του ότι θέλω και ελπίζω να υπάρχει Θεός. Όμως από την άλλη (εξετάζοντας πάντα με βάση τον Χριστιανισμό) η ιδέα της ύπαρξης Θεού, προϋποθέτει και την ύπαρξη, μετά το θάνατο, αυτής της λεγόμενης Έσχατης Κρίσης. Γιατί λοιπόν να ζεις με τον φόβο του αν έζησες σωστά τη ζωή σου και αν θα κριθείς αυστηρά ή όχι? Κανονικά θα έπρεπε, αν υπάρχει Θεός, να δημιούργησε τα πλάσματα του με βάση την ελευθερία, και ανεξάρτητα από τις επιλογές τους να τους δεχόταν ούτως ή άλλως. Άλλωστε πώς ορίζεται η σωστή και η λάθος επιλογή ζωής? Και έστω ότι κάποιος νιώθει ότι έχει κάνει σωστές επιλογές, όπως υποθέτω θα νιώθουν οι ιερωμένοι (στην περίπτωση και του έργου του De Sade) ή οι βαθιά θρησκευόμενοι, τότε πως νιώθουν ότι κρίνοντας όλους τους άλλους (που λογικά για αυτούς κάνουν άσωτη ζωή), είναι αυτό μία καλή πράξη? Ή δείχνοντας μας το δρόμο του Θεού και μόνο, πως αισθάνονται ακριβώς ότι μας αφήνουν το δικαίωμα της επιλογής, όπως ο Θεός υποτίθεται ότι επιζητά από εμάς? Ο Αλμπέρ Καμύ στο έργο του «Η Πτώση» είχε γράψει « Αν παν είναι να αντιμετωπίσουμε την Έσχατη Κρίση, εγώ αντιμετωπίζω μία χειρότερη, πιο σκληρή κρίση, αυτή των ανθρώπων. Σήμερα είμαστε διαρκώς έτοιμοι για κρίση όπως και για πήδημα, με τη διαφορά ότι δεν έχεις να φοβάσαι την ανεπάρκεια. Αν αμφιβάλλετε στήστε αυτί στα τουριστικά ξενοδοχεία όπου πάνε φιλεύσπλαχνοι συμπατριώτες μας για θεραπεία της πλήξης τους. Αγαπητέ μου φίλε ας μην τους δώσουμε την ελάχιστη αφορμή να μας κρίνουν. Ειδάλλως θα ‘μαστε κομματάκια». Ένα άλλο ζήτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι γιατί υπάρχουν τόσες πολλές θρησκείες. Αυτό σημαίνει ή ότι ο Θεός δεν είναι στα μέτρα όλων των ανθρώπων και για αυτό τον προσαρμόζουν όπως αυτοί επιθυμούν ή ότι η θρησκεία είναι και αυτό ένα είδος διαφορετικής ταυτότητας. Σύμφωνα με αυτό πιο πολύ μου φαίνεται ότι φτιάχτηκε ο Θεός από τον άνθρωπο, παρά ο άνθρωπος από το Θεό (άλλωστε είναι αδύνατο να διατυμπανίζουν ότι όλοι οι Θεοί είναι αληθινοί…κάποιος αν υπάρχει πρέπει να είναι ο σωστός). Όσο για την θρησκεία που χρησιμοποιείται ως μέσο για ιερούς πολέμους είναι και αυτό ένα ζήτημα που σε κάνει να αναρωτιέσαι, γιατί κάτω από την έννοια ενός τόσο ιερού και ενάρετου προσώπου για αυτούς, να επιθυμείτε να γίνεται ένας ολόκληρος πόλεμος?
Παρακάτω αναρτάται το site όπου μπορείτε να κατεβάσετε το έργοτου De Sade «Διάλογος ανάμεσα σε έναν ιερωμένο και έναν ετοιμοθάνατο». Όσον αναφορά τον μαρκήσιο De Sade, πέρασε 30 χρόνια της ζωής του στα κελιά της βασιλείας και της μοναρχίας για κατηγορίες που πρόσβαλαν τα χρηστά ήθη (επιβολή ωμοτήτων στην εργάτρια Jeanne Testard, μαστίγωση της Rose Keller, προσφορά αφροδισιακών γλυκισμάτων σε πόρνες της Μασσαλίας). Το 1801 οι ίδιοι του οι γιοι τον έκλεισαν σε άσυλο και έτσι με τη σειρά του, βρίσκοντας σαν μόνη διέξοδο την γραφή αρχίζει και ξεδιπλώνει την καταστροφική ενέργεια του και τότε γεννιέται και ο χαρακτηρισμός, προς το πρόσωπο του, «σαδιστής». Παρόλα αυτά στο έργο του «Διάλογος ανάμεσα σε έναν ιερωμένο και έναν ετοιμοθάνατο», διαμορφώνεται ένα ξεκάθαρο πλέγμα των απόψεων του για τη θρησκεία (όπου εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι η κηδεία του ήταν θρησκευτική, παρά τους όρους της διαθήκης του).
http://www.black-tracker.gr/details.php?id=86
Παρακάτω αναρτάται το site όπου μπορείτε να κατεβάσετε το έργοτου De Sade «Διάλογος ανάμεσα σε έναν ιερωμένο και έναν ετοιμοθάνατο». Όσον αναφορά τον μαρκήσιο De Sade, πέρασε 30 χρόνια της ζωής του στα κελιά της βασιλείας και της μοναρχίας για κατηγορίες που πρόσβαλαν τα χρηστά ήθη (επιβολή ωμοτήτων στην εργάτρια Jeanne Testard, μαστίγωση της Rose Keller, προσφορά αφροδισιακών γλυκισμάτων σε πόρνες της Μασσαλίας). Το 1801 οι ίδιοι του οι γιοι τον έκλεισαν σε άσυλο και έτσι με τη σειρά του, βρίσκοντας σαν μόνη διέξοδο την γραφή αρχίζει και ξεδιπλώνει την καταστροφική ενέργεια του και τότε γεννιέται και ο χαρακτηρισμός, προς το πρόσωπο του, «σαδιστής». Παρόλα αυτά στο έργο του «Διάλογος ανάμεσα σε έναν ιερωμένο και έναν ετοιμοθάνατο», διαμορφώνεται ένα ξεκάθαρο πλέγμα των απόψεων του για τη θρησκεία (όπου εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι η κηδεία του ήταν θρησκευτική, παρά τους όρους της διαθήκης του).
http://www.black-tracker.gr/details.php?id=86
