Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Thích Quảng Đức ήταν ένας βιετναμέζος βουδιστής μοναχός, γεννημένος το 1897, πέθανε σε μία οδό στη Saigon το 1963, διαμαρτυρόμενος για την δίωξη των Buddhists από την κυβέρνηση Ngô Đình Diệm. Η φωτογραφία της θυσίας του, έκανε τον γύρο του κόσμου και έστρεψε την προσοχή του κόσμου στο καθεστώς του Diệm. Ο φωτογράφος Malcolm Browne κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ. Το σώμα του μετά το θάνατο του, επαναποτεφρώθηκε, η καρδιά του όμως παρέμεινε άθικτη. Αυτό ανακηρύχτηκε σαν σύμβολο συμπόνιας και έτσι οι Buddhists τον ανακήρυξαν σαν bodhisattva (ον το οποίο αποφεύγει να φτάσει στο στάδιο της νιρβάνας έτσι ώστε να σώσει άλλα όντα), που υψώνει τον αντίκτυπο του θανάτου του στη δημόσια ψυχή. Η πράξη αυτή άσκησε πιέσεις στον Diệm, ο οποίος ανήγγειλε μεταρρυθμίσεις, οι οποίες όμως δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ οδηγώντας σε καινούργιες διαμαρτυρίες. Τελικά ο στρατός σκότωσε τον Diệm τον Νοέμβριο. Η θυσία αυτή του μοναχού, θεωρείται ως η κρίσιμη καμπή της βιετναμέζικης βουδιστικής κρίσης που οδήγησε στην αλλαγή του καθεστώτος.



Καλύπτοντας το πόλεμο του Βιετνάμ ο Eddie Adams έβγαλε την πιο διάσημη φωτογραφία του. Ένας συνταγματάρχης εκτελεί έναν φυλακισμένο του Vietcong, τον Nguyễn Văn Lém, σε ένα δρόμο της Saigon το Φεβρουάριο του 1968, όπου γινόταν η αρχή της εκστρατείας Ten Offensive.
Η Ten Offensive ήταν μία στρατιωτική εκστρατεία που χρονολογείται μεταξύ της 30 Ιανουαρίου και της 23 Σεπτεμβρίου του 1968, από τις δυνάμεις του Viet Cong ή εθνικό μέτωπο για την απελευθέρωση του νότιου Βιετνάμ, και του βόρειου βιετναμέζικου στρατού, ή του στρατού People του Βιετνάμ ενάντια στις δυνάμεις της Δημοκρατίας του Βιετνάμ (νότιο Βιετνάμ), των Ηνωμένων Πολιτειών, και των συμμάχων τους κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Ο σκοπός της επίθεσης ήταν να χτυπηθούν τα στρατιωτικά και πολιτικά κέντρα εντολής και ελέγχου σε όλο το νότιο Βιετνάμ και να προκαλεσθεί μια γενική έγερση μεταξύ του πληθυσμού που θα ανέτρεπε έπειτα την κυβέρνηση Saigon, τελειώνοντας κατά συνέπεια τον πόλεμο σε ένα ευρύ πεδίο.
Ο φωτογράφος πήρε το βραβείο Πούλιτζερ και βραβείο φωτογραφιών παγκόσμιου Τύπου. Όμως τα γεγονότα ανατράπηκαν! Ο ίδιος έγραψε στο περιοδικό Time:
« Ο συνταγματάρχης σκότωσε τον φυλακισμένο. Εγώ σκότωσα τον συνταγματάρχη με την φωτογραφική μηχανή μου. Ακόμη οι φωτογραφίες είναι το πιο ισχυρό όπλο στον κόσμο. Οι άνθρωποι τις πιστεύουν, αλλά οι φωτογραφίες λένε ψέματα, ακόμη και χωρίς χειραγώγηση. Είναι μισές αλήθειες. Αυτό που η φωτογραφία δεν λέει, είναι το ερώτημα του τί θα έκανες εν ήσουν εσύ συνταγματάρχης και έπιανες εκείνη τη μέρα το λεγόμενο κακό παιδί που είχε σκοτώσει δύο ή τρεις Αμερικανούς. Έτσι ο Adam απολογήθηκε στον συνταγματάρχη και στην οικογένεια του για την ανεπανόρθωτη ζημιά που προκάλεσε στην τιμή τη δική του και της οικογένειας του. Όταν αργότερα ο συνταγματάρχης πέθανε, ο Eddie Adams τον χαρακτήρισε ως «ήρωα μιας στιγμής».

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι φωτογραφίες του, έπεισαν τον πρόεδρο Jimmy Carter να χορηγήσει άσυλο σε 200.000 Βιετναμέζους.


Στις 8 Ιουνίου του 1972, αμερικανικό αεροπλάνο βομβάρδισε με napalm τον πληθυσμό της Trang Bang. Η Phan Thị Kim Phúc είναι μία Βιετναμέζα-Καναδή (9 χρόνων τότε), η οποία τρέχει γυμνή στους δρόμους, αφού την έκαψαν σοβαρά στο λαιμό. Η φωτογραφία είναι του Nick Út, ο οποίος την μετέφερε στο νοσοκομείο, όπου και παρέμεινε εκεί 14 μήνες και έκανε 17 επεμβάσεις δέρματος.

Sharbat Gula, αφγανή του έθνους Pashtun. Αναγκάστηκε να αφήσει το σπίτι της στο Αφγανιστάν, αφού σκότωσαν τους γονείς της, κατά τη διάρκεια του Σοβιετικού πολέμου, για ένα στρατόπεδο προσφύγων στο Πακιστάν, όπου και την φωτογράφησε ο Steve McCurry. Η φωτογραφία έγινε εξώφυλλο του National Geographic Magazine.

Ο λεγόμενος ως άντρας των τανκς (tank man) ή άγνωστος επαναστάτης είναι το παρωνύμιο του ανώνυμου άνδρα που στέκεται μπροστά στα τανκ με ιδιαίτερο σθένος, κατά τη διάρκεια καθιστικής διαμαρτυρίας το 1989 στην πλατεία Tiananmen στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Παρόλο που τα πίσω τανκς αποχώρησαν, το πρώτο τανκ αρχικά προχώρησε πιο μπροστά, αλλά ο άνδρας επανειλημμένα προσπαθούσε να το αποτρέψει. Κάποια στιγμή και το πρώτο τανκ αποχώρησε, παρόλο που είχε πάρει διαταγές να προχωρήσει (έτσι ώστε να προστατέψει τον πολίτη ο οδηγός). Η φωτογραφία είναι του Jeff Widener, αλλά η ίδια έχει απαθανατιστεί από άλλη οπτική γωνία και από άλλους φωτογράφους (Stuart Franklin, Charlie Cole).

The falling man (ο άντρας που πέφτει) είναι μία φωτογραφία του Richard Drew, που λήφθηκε το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001. Ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που παγιδεύτηκαν στα ανώτερα τμήματα των ουρανοξυστών που προτίμησε να πηδήσει στο κενό, παρά να πεθάνει από την πυρκαγιά και τον καπνό. Υπάρχει και ομώνυμο ντοκιμαντέρ, σχετικό με αυτήν την ιστορία. Η δημοσίευση της φωτογραφίας εξόργισε τμήμα του αμερικανικού λαού και έτσι τα ΜΜΕ το τροποποίησαν παρουσιάζοντας το σαν πράξη ηρωική και θυσίας.

Με την ονομασία Τελική Λύση έγινε γνωστό το σχέδιο των Ναζιστών για τη συστηματική δολοφονία των Εβραίων, τόσο στη Γερμανία όσο και στις περιοχές που κατακτήθηκαν από αυτή κατά το Β’ Παγκόσμιο. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του σχεδίου αυτού ήταν το Ολοκαύτωμα, το οποίο στοίχισε στην Εβραϊκή Κοινότητα της Ευρώπης περίπου έξι εκατομμύρια νεκρούς, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Η φωτογραφία είναι από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Τα παιχνίδια των αμερικανών στον πόλεμο κατά του Ιράκ.

Από τα πρώτα έγχρωμα κορίτσια που πήγε σε σχολείο με λευκούς μαθητές.


Πολεμιστές στη Λιβερία.


Ιρακινός κρατούμενος με το παιδί του.

Παιχνίδι των αμερικανών στρατιωτών κατά την παραμονή τους στο Βιετνάμ.

Πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

ΕΝΑ ΕΚΓΛΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ


Το 1941 εφαρμόζεται από τον Χίτλερ και τον Χίμλερ η ''Τελική Λύση"όπως ονομάστηκε από τους Ναζί το σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων.Μετά από τα πογκρόμ,τους διωγμούς,τα τάγματα εργασίας και τα γκέτο,τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.


Αουσβιτς,Μπέλζεκ,Τρεμπλίκα,Κέλμνο,Νταχάου,Μπέρκεν-Μπέλσεν.Εκεί συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας,αν αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί απλώς έγκλημα.Ηταν τα μέρη που απέδιξαν μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και ότι τελικά το ότι λεγόμαστε άνθρωποι δεν σημαίνει ότι είμαστε κίολας,είναι κάτι που κατακτιέται,γιατί άνθρωπος σημαίνει δεν είσαι ζώο και αυτό που συντελέστηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι απλά μια θηριωδία.


Εβραίοι,κομμουνιστές,άτομα με ειδικές ανάγκες,τσιγκάνοι,ομοφυλόφιλοι,Πολωνοί,Ρώσοι,Μάρτυρες του Ιαχωβά θανατώθηκαν εκεί.Οι περιγραφές από αυτούς που έφτασαν πρώτοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως για να τα απελευθερώσουν,δίνουν ένα μικρό δείγμα όσων επικρατούσαν εκεί μέσα.

''Το παράπηγμα που επισκέφτηκα ήταν γεμάτο από αποστεωμένους ανθρώπους.Υποτίθεται ότι υπήρχε τουαλέτα στην άκρη του παραπήγματος αλλά οι κρατούμενοι δεν ήταν σε θέση να πάνε μέχρι εκεί.Ο διάδρομος ήταν γεμάτος με περιττώματα που έφταναν μέχρι το πάνω μέρος από τα αρβυλά μας.Απλώς περπατούσες πάνω τους,δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς.Οι κρατούμενοι ήταν τόσο εξασθενημένοι ώστε δεν μπορούσαν να πάνε στην τουαλέτα και έτσι παρέμεναν πεσμένοι εκεί,μέσα στα κόπρανα και στα ούρα τους που στάζαν από τα πάνω κρεβάτια''

''Στα περισσότερα παραπήγματα υπήρχαν 600-1000 άτομα ενώ ήταν χωρητικότητος 100 ατόμων.''

''Σε ορισμένα παραπήγματα υπήρχαν κρεβάτια,σε άλλα όχι.Ορισμένοι είχαν κουβέρτες άλλοι όχι.Κλινοσκεπάσματα δεν υπήρχαν.Κάποιοι είχαν ένα λεπτό στρώμα αλλά οι περισσότεροι οχι.Ορισμένοι δεν είχαν κάν ρούχα και προσπαθούσαν να κρλυψουν την γύμνια τους με μια κουβέρτα ή φορούσαν ρούχα που δίνουν στους ασθενείς στα νοσοκομεία''

''Σ ένα παράπηγμα τα άτομα ήταν τόσα πολλά που δεν χωρούσαν να ξαπλώσουν κανονικά πουθενά.Στο πάτωμα αριστερά από το διάδρομο υπήρχε μια τεράστια μάζα από κατάκοιτα κορμιά,πεσμένα το ένα πάνω στο άλλο.''

''Μια γυναίκα που ήταν πολύ αδύναμη για να σταθεί όρθια στηρίζονταν πάνω σε στιβαγμένα πτώματα παντού,καθώς μαγείρευε τα τρόφιμα που μόλις της είχαν δώσει''

''Μια γυναίκα εντελώς γυμνή πλενόταν με ένα κομμάτι σαπούνι και με νερό από μια δεξαμενή μέσα στην οποία επέπλεε το πτώμα ενός παιδιού''

''Η ψυχική κατάσταση των κρατουμένων ήταν τραγική.Κάποιοι δεν ήξεραν ποιοι είναι ενώ άλλοι από που κατάγονταν.''

''Το 99%το κρατουμένων δεν 8α ζήσει ποτέ ξανά φυσιολογικά''

Ολα αυτά ακούγονται φριχτά αλλά αυτή είναι δυστυχώς η φρικτή αλήθεια που συντελέστηκε εκεί και γιαυτό ας μην την ξεχνάμε και ας μην την ξεχνάνε και οι ίδιοι οι Εβραίοι...(όχι ένα καινούργιο ολοκαύτωμα στην Παλαιστίνη)

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ


Ο Νικολάε Τσαουσέσκου το 1932 γράφτηκε στο παράνομο κομμουνιστικό κόμμα της Ρουμανίας. Συνελήφθη κάποιες φορές επειδή συμμετείχε σε πορείες κτλ και ο φάκελος του στην αστυνομία έγραφε «επικίνδυνος κομμουνιστής ακτιβιστής». Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το πέρασμα της Ρουμανίας στον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης, ο ίδιος υπηρέτησε ως γραμματέας της κομουνιστικής νεολαίας. Αφού πέρασε από το υπουργείο Γεωργίας και Εθνικής Άμυνας, επί εξουσίας κομμουνιστών το ‘47, εν τέλει το ’65 έγινε ηγέτης της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας.

Στην αρχή της εξουσίας του τηρούσε μία ανεξάρτητη στάση έναντι της Σοβιετικής Ένωσης και έτσι η Ρουμανία είχε συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles και είχε σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, παρόλο που ανήκε στο κομμουνιστικό μπλοκ. Σαν χώρα βέβαια κυβερνήτω με σταλινικά πρότυπα και οι Σεκουριτάτε (μυστική αστυνομία) έλεγχε παντού τους πολίτες και τις πληροφορίες που έδιναν τα ΜΜΕ.

Το ’66 απαγόρευσε την αντισύλληψη και όσοι έκαναν αμβλώσεις είχαν πολύ αυστηρές κυρώσεις. Παράλληλα επιβάρυνε φορολογικά όσους πολίτες παρέμεναν χωρίς παιδιά σε ηλικία 25 χρόνων και άνω. Παροχές βέβαια δόθηκαν σε μητέρες με 5 παιδιά και άνω, ενώ οι μητέρες με 10 παιδιά και άνω θεωρούνταν ηρωίδες και παρασημοφορούνταν! Ως φυσικό επακόλουθο η οικονομική δυσχέρεια των πολύτεκνων οικογενειών και η εγκατάλειψη παιδιών με συνέπεια να μεγαλώνουν ορφανά ήταν γεγονός.

Το ’71 επισκέφτηκε την Κίνα και την Βόρεια Κορέα και είχε σαν στόχο να εφαρμόσει νόμους και ιδέες που ίσχυαν και εκεί. Το ’72 κατέστρεψε την επαρχία, με σκοπό να την αναδημιουργήσει και προέτρεπε τους κατοίκους προς την αστικοποίηση (η οποία δεν πραγματοποιήθηκε). Παρόλα αυτά ο ανασχεδιασμός έγινε, σύμφωνα με δικές του επιλογές, αλλά πολλά ιστορικά μνημεία καταστράφηκαν. Επειδή όμως για όλες αυτές τις ενέργειες είχε δανειστεί λεφτά από άλλες Δυτικές χώρες, η χώρα κατέληξε στον υπερδανεισμό. Έτσι ακολούθησε δημοψήφισμα, το οποίο και έγινε δεκτό, που απαγόρευε τον δανεισμό από το εξωτερικό. Η οικονομική εξαθλίωση της χώρας ήταν πλέον γεγονός.

Ο ίδιος επιθυμούσε να του δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης, επειδή είχε μεσολαβήσει ανάμεσα στο αιώνιο θέμα μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, στην συρρίκνωση του ρουμανικού στρατού, βοήθησε της Αφρικανικές χώρες, αλλά υπό την ηγεσία του η Ρουμανία ήταν ο τέταρτος εξαγωγέας όπλων!

Το ’89 ήρθε και το τέλος του καθεστώτος, όπου με έντονη αντίδραση του λαού για την επερχόμενη για άλλη μία φορά 5ετής θητείας του, στο τέλος συνελήφθηκε από στρατό που ενώ αρχικά εστάλη για να αντιμετωπίσει την αντίδραση του λαού ήρθε αντιμέτωπο με τους Σεκιουριτάτε, ο ίδιος πέρασε από Στρατοδικείο και εν τέλει εκτελέστηκε μαζί με την σύζυγο του.

Η ταινία 4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες του Κρίστιαν Μουντζίου αποτυπώνει με ωμές και ρεαλιστικές σκηνές την αγωνία των γυναικών στην Ρουμανία υπό το καθεστώς Τσαουσέσκου, σχετικά με την απαγόρευση των αμβλώσεων. Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, έγινε γνωστό ότι πάνω από 500.000 γυναίκες είχαν πεθάνει κατά την διάρκεια αμβλώσεων σε ακατάλληλες συνθήκες. Σήμερα στη Ρουμανία πάνω από 300.000 γυναίκες προχωρούν σε αμβλώσεις. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα γεγονότα, και την αυστηρή οπισθοδρομική θέση όχι μόνο της τότε Ρουμανίας, αλλά και σημερινών χωρών απέναντι στο θέμα της άμβλωσης, κρίνεται αναγκαία η δημιουργία οργανισμών όπως η WoW (women on waves, που έχει αναφερθεί σε προηγούμενο ποστ).

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

ΦΩΤΟΣΚΟΠΗΣΗ 2008-2009

Το 2008 έφυγε το 2009 ήρθε...(επιτέλους γιατί τα δίσεκτα δεν μας θέλουν εμάς τα monkeys). Θέλοντας να κάνω μία ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, αλλά και συγχρόνως μία αναφορά για το τι να περιμένουμε τον καινούργιο χρόνο συνειδητοποίησα ότι θα μου έπαιρνε χιλιάδες σελίδες και ώρες (και θα συγχιζόμουν κιόλας)...και επειδή μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, αποφάσισα να παραθέσω κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες του 2008 και όπως φαίνεται και του 2009. Τι να περιμένουμε λοιπόν από το 2009...(ναι ότι και το 2008,γιατί κάποιες αξίες είναι σταθερές)...



ουκ ολίγα σκάνδαλα...






επανελλημένους ριζικούς ανασχηματισμούς (που στην Ελλάδα σημαίνει μετακίνηση των συνήθης ηλιθίων από το ένα υπουργείο στο άλλο)...





ολική αποτελείωση της παιδείας (ή όπως το λένε μεταρρύθμιση)




και φυσικά τη δικαιολογημένη αντίδραση των φοιτητών...(500και κάτι οι πορείες κάθε χρόνο στην Αθήνα) και όχι μόνο στην παιδεία





τα ΜΑΤ να μας προστατεύουν (όπως κρίνουν αυτά σωστό...) για μια ακόμη φορά...







την ατμόσφαιρα της Αθήνας γεμάτη από μεγάλες δόσεις αρωματικών...

...ναι δακρυγόνων.


τον barack obama να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει την φήμη του χαρισματικού ηγέτη...(και την Αμερική να αλλάζει η να παραμένει η ίδια μετά Bush εποχή)









κάποιοι να συνεχίζουν να υποφέρουν ξεχασμένοι...(Σουδάν,Σομαλία,Μαλάουι...AIDS,ελονοσία,χολέρα,υποσιτισμός)




τα δικά μας τα κόμματα να παραμένουν στον κόσμο τους...σαυτόν της απραξίας...






την οικονομία να καταρέει και ποιος να πληρώνει τα σπασμένα??...(7ευρώ ο καφές...)







αναίτιους πολέμους για μια ακόμη φορά με θύματα τους χιλιάδες αμάχους,με την ανοχή όλων και την υποστηρίξη των γνωστών-γνωστών...και τον ΟΗΕ να ειναί απανταχού απών!(φαινόμενο Ισραήλ vs Παλαιστίνη)...















/* Το μήνυμα κάτω από την φωτογραφία γράφει: Τι άσκημη μέρα είναι να βλέπεις μία τέτοια φωτογραφία? Τρεις εγκληματίες Ισραηλινοί στρατιώτες, κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο για να φωτογραφήσουν το θύμα τους. Το θύμα τους δεν είναι ένα ζώο, αλλά μία ανθρώπινη ζωή. Τόσο σέβονται αυτοί οι άνθρωποι την ανθρώπινη ζωή. Αναρωτιούνται γιατί οι Παλαιστίνιοι συμπεριφέρονται έτσι όπως συμπεριφέρονται...*/































και........φυσικά τα monkeys να σχολιάζουν με τον τρόπο τους ότι θα τους κινήσει το ενδιαφέρον το 2009...
μια πρόσφατη φότο μας...
......αντε και καλή μας χρονιά!!!












Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

CHRISTIANIA


Από τους περισσότερους χαρακτηρίζεται σαν ένα πολιτικο-κοινωνικό πείραμα, του οποίου το αποτέλεσμα, τρεις και πλέον δεκαετίες μετά, δεν έχει ακόμα επαληθευτεί. Το πείραμα βασίζεται στο αξίωμα της ελεύθερης ζωής σε μία πόλη που θα «κυβερνάται» μόνο από τους κατοίκους της. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει μία τέτοια κοινωνία αναρχική. Η φιλοσοφία της όμως βασίζεται σε αρχές που ξεπερνούν την ουτοπική θεωρία του αναρχισμού.
Όλα ξεκίνησαν το 1970, όταν μία ομάδα νεαρών πολιτών γκρέμισαν τα σύνορα στη γωνία του Prinsessegade και του Refshalevej, κοντά στο Grey Hall της Κοπεγχάγης και κατέλαβαν μία έκταση 34 στρεμμάτων, η οποία μέχρι τότε ανήκε στο στρατό και παρέμενε αχρησιμοποίητη. Το έκαναν στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν έναν χώρο στέγασης αλλά και για να διεκδικήσουν έναν πιο πράσινο παιδότοπο για τα παιδιά τους, μακριά από τη φασαρία της πόλης.

Την ίδια χρονιά, πραγματοποιήθηκε στο Charlottenborg μία έκθεση με τίτλο «Noget for Noget» (Πάρε και Δώσε), στην οποία έλαβαν μέρος οι απανταχού hippies, πουλώντας τα υπάρχοντά τους και εκθέτοντας τα έργα τέχνης τους, είτε αυτά ήταν θεατρικά ή και μουσικά happenings. Η εναλλακτική εφημερίδα «Hovedbladet» (Η Κεφαλή) δημοσιεύτηκε σε συνδυασμό με την έκθεση περιέχοντας ένα άρθρο με ιδέες για τη δημιουργική αξιοποίηση της έκτασης αυτής, η οποία ήταν και παραμένει ιδιοκτησία του υπουργείου άμυνας της Δανίας. Πρότεινε δε, συγκεκριμένα, να παραχωρηθεί αυτή η έκταση σε νέους άστεγους και άπορους της Δανίας για να δημιουργήσουν εκεί τις κατοικίες τους.

Το άρθρο αυτό οδήγησε στη μαζική εισροή πολιτών, από κάθε κοινωνικό στρώμα, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα μιας καταπράσινης, ήσυχης πόλης, και ενός εναλλακτικού τόπου ζωής. Μιας κοινότητας, δηλαδή, που θα οργανωνόταν σύμφωνα με την ελεύθερη και κοινή βούληση των μελών της. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία της Christiania.

Τα πράγματα, βέβαια, δεν ήταν τόσο απλά. Η δανέζικη κυβέρνηση αντέδρασε σε αυτήν την αυθόρμητη κίνηση των πολιτών, στέλνοντας κατά καιρούς αστυνομικές δυνάμεις που επιχειρούσαν με κάθε τρόπο να απομακρύνουν τον κόσμο από την περιοχή. Η μεγάλη έκταση της Christiania, όμως, και η σθεναρή αντίσταση των κατοίκων της τους ανάγκασε να κάνουν πίσω. Το θέμα σύντομα έγινε πολιτικό και έφτασε, το 1972, να συζητηθεί στο Κοινοβούλιο. Μετά από διαβουλεύσεις, οι Κριστιανίτες συμφώνησαν να πληρώνουν για τη χρήση του νερού και του ρεύματος στην πόλη, και σαν αντάλλαγμα να αναγνωρίζονται από το κράτος σαν ένα «κοινωνικό πείραμα». Το 1973, όμως, η κυβέρνηση άλλαξε και μαζί της άλλαξε και η στάση του κράτους προς την Christiania, η οποία αποτελούσε τώρα κίνδυνο και έπρεπε να καταργηθεί.

Παρά τις συνεχείς αστυνομικές επιθέσεις, η Christiania κατάφερε να οργανωθεί. Χωρίστηκε σε δέκα μικρότερες, αυτόνομες περιοχές, οι οποίες υπόκεινται στην υψηλότερη αρχή το «Common Meeting» (Σύνοδος των Κοινών), στην οποία μπορούσαν να συμμετέχουν όλοι οι πολίτες. Ταυτόχρονα, οργανώθηκαν και ομάδες, οι οποίες φρόντιζαν για την ομαλή λειτουργία της πόλης. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μία ομάδα υπεύθυνη για τα σκουπίδια, μία ομάδα σιδηρουργών, μία ομάδα καλλιτεχνών κ.ο.κ.

Με την πάροδο των χρόνων η Christiania καθιέρωσε τις οργανωτικές της δραστηριότητες. Ίδρυσε ένα κοινοτικό λουτρό, ένα νηπιαγωγείο, μία υπηρεσία συγκομιδής σκουπιδιών και ανακύκλωσης, καθώς και άλλα καταστήματα και βιομηχανίες. Οι κάτοικοι, εξάλλου, οργανώθηκαν σε πολύχρωμες ομάδες, η κάθε μία εκ των οποίων έχει αναλάβει ένα συγκεκριμένο καθήκον: Η κόκκινη φροντίζει για την εξωτερική δράση, η πράσινη για την τροφή, η μπλε για την κοινωνική συνείδηση κλπ. Οι δε Δανοί άρχισαν να υποστηρίζουν την ύπαρξη της πόλης, καλλιτέχνες πραγματοποιούν κατά καιρούς συναυλίες με σκοπό να συγκεντρώσουν χρήματα και να βοηθήσουν έτσι την Christiania, και όλα αυτά συνεισφέρουν στην αναβολή του κλεισίματός της.

Παρόλα αυτά, η ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών (κυρίως μαριχουάνας) είναι ένα καλό πάτημα για την κυβέρνηση της Δανίας που βρίσκει έτσι συνεχώς αφορμές να εισβάλλει, μέσω της αστυνομίας, στην πόλη και να προχωρεί σε συλλήψεις. Όταν δεν επιτυγχάνει τους σκοπούς της, δεν διστάζει μάλιστα να διακόπτει την παροχή νερού και ρεύματος, να παρεμποδίζει την εισαγωγή τροφίμων και άλλων προϊόντων και να δυσχεραίνει έτσι την φιλειρηνική ζωή των κατοίκων.

Ζώντας πέρα από κάθε συμβατικότητα, οι 1.000 περίπου κάτοικοι της Christiania, θύματα και θύτες ενός αδιάκοπου κοινωνικού πειράματος, δεν παύουν να αποτελούν κοινωνία μέσα στην κοινωνία. Δεν πτοούνται όμως. Συνεχίζουν να καλλιεργούν τα βιολογικά τους λαχανικά, να κάνουν βόλτες με το χαρακτηριστικό Christiania bike και να χτίζουν μόνοι τους τα μοναδικής αρχιτεκτονικής σπίτια τους. Υποδέχονται με απεριόριστη φιλοξενία τους χιλιάδες επισκέπτες που συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στα εδάφη της, παραδίδοντας μαθήματα συμβίωσης και κοινοκτημοσύνης. Συνεχίζουν να μάχονται για την ελευθερία τους.

Το πραγματικό κοινωνικοπολιτικό πείραμα της Christiania, βρίσκεται στον τρόπο που αυτή οργανώνεται. Οι άνθρωποι μπορούν να οργανώσουν τον εαυτό τους σε μια άμεση δημοκρατία βασισμένη στην μάλλον κοινή λογική παρά στους νόμους. Η Christiania δεν έχει νόμους, αλλά όλοι μαζί έχουνε θέσει μια σειρά απαγορεύσεις που είναι σε ισχύ στην Freetown. Το ερώτημα που θα ήθελα εγώ να θέσω στους φίλους μας είναι το ακόλουθο. Πιστεύετε ότι η οργάνωση μίας τέτοιας κοινωνίας είναι εφικτή στο σύνολο του κόσμου? Και αν ναι, θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να φτάσουμε σε αυτό το σημείο??
Για όποιον ενδιαφέρεται αξίζει να το δει: http://www.youtube.com/watch?v=yaau_-eD63g